เกินทุกข์เข็ญ
เศร้าโศกทั่วประเทศเวทนา
หลากท้นสายน้ำตาเอ่อบ่าไหล
จุกแน่นในหัวอกหัวใจ
แขนขาอ่อนทรุดไปในทันที
โอ้เอ๋ยกระไรเลยไม่เคยเห็น
เกินทุกข์เกินลำเค็ญเป็นฉะนี้
มืดดับท่ามแสงแห่งรวี
โหมไหม้บดขยี้นาทีชีวิต
ร้อนระอุจนหนาวสั่นประหวั่นหวาด
สบสายตาเพลิงพิฆาตอนาถจิต
สติใดไม่อาจยั้งให้ชั่งคิด
ผีเสื้อเอยเธอไร้ขีดกรีดปีกบิน.
