Poet Patio

ลานข่วงคำกวี

“บุญผลา แสงดาวดั้ง”

มาญามฟ้า

เมฆา ญายคับฟ้า ​ปานนุ่นทาลาน

เป็นขุยหยุย ยวงยาว ​​พ่องหนาเนืองกว้าง

ลางเป็น ลอนซอนซั้น เลียนถันแถวหลั่น

หลิงเห็น ดารดาษด้าม ​​ดาแต้มแต่งอินทร์

งามทัง ไกลและใกล้ ในแผ่นผืนนภา

แท้แม่น ยามเยืองสูรย์ ส่องหนหาวฟ้า

สมขึ้นมา พานผ้าย ปลายโพยมยังบ่อน

ปุนเทพดา แต่งไว้ คอยต้อนฮับคน จริงแล้ว

แดนนี้นอ กกน้ำ ​​โฮมกลั่นเป็นฝน

โลกา แสนซุ่มเย็น ​เพิ่งพาคุณนั้น

อเนกอนันต์ นองหล้า ​สายธาราหลาก

จากสรวงสูง เมฆฟ้า ​​แสนล้านหมื่นปี มาแล้ว

คิดคัน คนฮักษ์ฟ้า ​​แพงถิ่นโลกา

บ่สร้าง มลภัยเผย ระเหยของเสียขึ้น

บ่ทำลาย สายโส้ โอโซนนภากาศ

จึ่งจะ พาโลกไฮ้ หนฮ้อนแห่งภัย แท้นอ

ผิอัมพร แลภาคพื้น ​​ผายโผดภูมิคน

มีใจ ดูดาลดล ​สิ่งดีดอมเอื้อ

จึ่งปวง ศาสตรศิลป์สร้าง ​สันติ์มวลเมืองลุ่ม

เท่าผอง พันหมื่นล้าน ​​ปีล้ำโลกเฮือง จริงแล้ว

(กลอนอ่านปางคำ, ล้านช้าง)

ล้านช้าง ฝั่งขวา

๔ สิงหาคม ๒๕๖๑

๑. ญาม, ยาม : เยี่ยม, เยือน

๒. โพยม (พะ โยม), นภา, อัมพร : ท้องฟ้า

๓. เท่าผอง : จวบถึง, จนกระทั่ง

หมากจันทน์ปั้นใจ

เห็นหมากจันทร์หล่นข้วน ​ลงเดิ่นลานดิน

คราวที่ไปจังหัน ​บ่อนอาฮามกว้าง

เก็บมาดมดอมแล้ว ​ฮวยหอมเหยกลิ่น

ใจก็หวนคึดพ้อ ​คำเว้าย่ายาย

ตั้งแต่คราวก่อนพุ้น ​​ในหว่างพรรษา

ใผก็หมายจันทน์สุก ​​ตื่นมาคองต้น

บ่ได้เสยเสียถิ้ม เป็นของมีค่า

คอบบ่มีหมากไม้ ​หลายล้นเลือกกิน

ฮอดคนเฮายุคนี้ ตาเผิ่นแนมกลาย

ปล่อยให้ขูลงดิน ​​เน่ากองเต็มพื้น

เพลินนำผลผลาไม้ ​หลายอันพันอย่าง

เพียงมีเงินป่อนให้ ​ขายซื้อเซ่งแซว

จันทน์สุกปุนดั่งด้าม ​โตต่อนความดี

แม่นบ่มีคนเห็น ​​ค่าคุณเคียนค้ำ

ให้ค่อยทำโทมท้อน ​​ให้ค่อยทำโทมท้อน

คือความหอมติดแหน้น ​​ในเนื้อหน่วยจันทน์ นั้นแหล้ว

“ทอฝัน สานรัก”

ตาเผิ่น : มองผ่าน มองเมิน ทำมองไม่เห็น

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com