คืนข้างแรมแวมดาวหนาวลมพลิ้ว

ลมพัดปลิวดอกหญ้าน่าสงสาร

เจ้าต้อยต่ำทุกค่ำ-เช้าและร้าวราน

เจ้าเจ็บปวดทรมานทุกวารวัน

การเกิดขึ้นของดอกหญ้าช่างอาภัพ

ต้องแบกรับกับลมหนาวรวดร้าวสั่น

จะยืนหยัดอยู่ได้อย่างไรกัน

เมื่อลมหนาวกรีดหั่นบาดบั่นทอน

กัดกร่อนใจใสซื่อคือใจเจ้า

มิสร่างเซาเซาะซ่านการหลอกหลอน

ฤดูโหดเหมือนโกรธเกรี้ยวมิอาทร

แม้ดอกหญ้าจะเว้าวอนอ้อนเท่าใด

ใช่ดอกไม้ในฝันอันสดสวย

แต่ช่วยด้วยรูปลักษณ์อันสดใส

ผลิงอกแซมแต้มแต่งทุกแห่งไป

ทุกพื้นที่มีไว้ให้ได้ชม

แต่มิอาจจะงดงามท่ามทุกคน

เพราะบางใครไม่ได้สนเลยไห้ห่ม

จำต้องปลิดปลิวคว้างกลางสายลม

ทุกข์ระทมกับจมหนาวคราวคืนแรม

ไปเป็นเศษธุลีที่ถูกกลบ

กลายเป็นศพจบชีพ บีบ สี แต้ม

บนลานดินถิ่นกันดารหว่านปนแซม

เป็นปุ๋ยดอกงามแย้มพฤกษาพันธุ์

นี่คือฝันของดอกหญ้ามิน่ามอง

เป็นครรลองธรรมชาติวาดแปรผัน

เมื่อฟ้าเช้าเข้าแทนดาวเห็นตะวัน

ลึกซึ้งนั้นจะเฉลยเผยความนัย…

Related Posts

เมืองนครจำปาศักดิ์ – ๓ –
ดอกขะเจียวจากโคกขี้แลน ตอนที่ 4
ตามรอย “คำพิพากษา” ที่ชุมชนบ้านบ่อ
WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com