ความอาทรอ่อนหวานเบ่งบานอยู่

ลมเหมันต์ฤดูช่างเริงร่า

ปวงดอกไม้ผลิบานละลานตา

คือของขวัญล้ำค่าฤดูกาล

.

แรกดรุณเหมันต์ฉันร่อนเร่

ด้วยดวงใจอันว้าเหว่ฟุ้งซ่าน

สู่ดินแดนเกาะเสี้ยวจันทร์ในตำนาน

นาวาล่องลำธารสีเงินยวง

.

ผู้คนล้นหลั่งดั่งน้ำหลาก

ฉันแทรกกายลำบากในบางช่วง

นาวาสู่ฟากฝั่งสุขปลั่งทรวง

แผ่วเพลงใบไม้ร่วงมารอรับ

.

ลมหายใจพวยพุ่งเป็นไอกรุ่น

เย็นสะท้านทารุณราวไข้จับ

คลื่นจุมพิตฝั่งวาวตาระย้าระยับ

โรแมนติกซ้อนทับความวุ่นวาย

.

เบียดเสียดสวนทางคนแปลกหน้า

เหม่อมองทอดสายตาไร้จุดหมาย

พลันสบตาคู่หนึ่งทอประกาย

ราวฉันถูกกลืนหายชั่วกัปกัลป์

.

เหมือนดั่งโลกทั้งโลกหยุดนิ่ง

ทุกสิ่งรอบกายคล้ายความฝัน

แววตาคือบทกวีแสนอัศจรรย์

เรานิ่งสบตากันอ่านดวงใจ

.

อ่อนหวานจารทรงจำยามพราก

เดินสวนทางเธอฝากรอยยิ้มให้

ส่งเธอจนสุดสายตาลับลาไป

ขณะฉันหวั่นไหวอย่างลึกล้ำ

Related Posts

อุรังคธาตุ – นิทานพเนจร : ที่จุดเริ่มต้นคือที่สุดท้าย – ตอนจบ
ดอกขะเจียวจากโคกขี้แลน ตอนที่ 5
วิญญาณการเมืองอีสาน
WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com