กาลอันล่วงเลยมาจนไม่สามารถกำหนดช่วงเวลา กำหนดวัน กำหนดเดือน กำหนดปีที่เกิดเหตุการณ์ได้ และไม่สามารถที่จะกำหนดเป็นศตวรรษได้ โดยเริ่มต้นจากกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
กาลสมัยหนึ่ง นานแสนนานไม่สามารถที่จะนับเป็นปีได้ ตั้งแต่โลกนี้เริ่มก่อตัวใหม่ ๆ สรรพสิ่งทั้งหลายทั้งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต การถือกำเนิดแห่งสิ่งมีชีวิตและพืช ง้วนดินถือได้ว่าเป็นอาหารชิ้นแรกของมนุษย์แล้วมีดอกบัวเป็นพืชชนิดแรกบนโลกนี้ ต่อมาก็มีดวงอาทิตย์เกิดขึ้น ดวงจันทร์เกิดขึ้นมาตามกัน ต่อมาเป็นดาวนักษัตรโดยกำหนดการหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงของโลก ต่อมาก็เป็นการถือกำเนิดของมนุษย์ ถือได้ว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดบนโลกนี้ ต่อมาก็มีข้าวเกิดขึ้นเพื่อเลี้ยงมนุษย์ทั่วโลก มนุษย์ทุกชาติทุกภาษาต่างก็กินข้าวเป็นอาหารแทบทั้งสิ้น
หลังจากที่โลกพัฒนาการมาอีกระบบหนึ่ง โลกยุคนั้นมีแม่น้ำอยู่หนึ่งสาย เกิดมาเพื่อเป็นแหล่งหล่อเลี้ยงมนุษย์ให้ดำรงอยู่ได้ ที่บริเวณแหล่งน้ำแห่งนี้เองเป็นแหล่งอาหารให้กับมนุษย์ โดยพระอินทร์ได้ส่งสังข์หรือมังสังมาเพื่อเป็นอาหารสำหรับมนุษย์ในโลกยุคแรก ๆ แต่ก่อนมนุษย์มีจำนวนไม่มากเหมือนในปัจจุบัน แต่ก่อนมนุษย์ยังไม่ได้กินปลาและเนื้ออื่น ๆ หรือแม้แต่พืชผักทุกชนิดเป็นอาหาร มนุษย์กินแต่มังสังเป็นอาหารเท่านั้น เพราะพระอินทร์ได้ส่งมังสังมาเพื่อเป็นอาหารของมนุษย์โดยเฉพาะ จึงไม่อาจจะฝืนคำสั่งของพระอินทร์ได้
มังสังที่พระอินทร์ส่งมานั้น จะนอนขวางสายน้ำไว้ ปลาที่อาศัยเหนือน้ำจะลงมาข้างล่างหรือไหลมาตามสายน้ำก็ไม่ได้ เมื่อมนุษย์ต้องการอาหารเมื่อใดก็จะมีมีดหรือเครื่องมืออื่น ๆ มาชำแหละหรือเฉือนเอาชิ้นเนื้อของมังสังไปเป็นอาหาร เฉพาะเป็นวัน ๆ เท่านั้น จะไม่มีการสะสมไว้เพื่อเอาไปทำเป็นอาหารเฉพาะเท่านั้น วันใหม่ค่อยมาเฉือนเอาใหม่ แต่สิ่งที่ประหลาดที่สุดมังสังเองจะไม่มีส่วนบกพร่อง เมื่อส่วนไหนถูกเฉือนไปแล้วก็จะมาเต็มอยู่อย่างเดิม มนุษย์จะกินเท่าไหร่ไม่มีวันหมดจะอยู่อย่างนี้ตลอดไป
อยู่มาวันหนึ่ง ปลาที่อยู่ทางเหนือน้ำเกิดความสงสัยอยากไปข้างล่าง ปลาทั้งหลายจึงได้ปรึกษาหารือกันว่า
“เราจะลงไปทางใต้น้ำ แต่ว่าตอนนี้มังสังได้นอนขวางทางสายน้ำไว้อยู่ จึงทำให้พวกเราลงไปข้างล่างไม่ได้”
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราส่งตัวแทนไปเจรจากับมังสังจะดีไหม หากว่ามังสังจะเปิดทางให้พวกเราไปก็ได้ ถ้าหากพวกเราพูดกับท่านดี ๆ ” ปลาตัวหนึ่งเสนอขึ้น เพื่อนปลาทั้งหลายที่อยู่ในนั้นก็เห็นด้วย
“ถ้าอย่างนั้นเราไปตอนนี้เลยจะดีไหม จะได้ไม่เสียเวลา” ปลาที่เสนอแนวคิดพูดขึ้น ปลาทั้งหลายจึงพากันไปหามังสัง แล้วกล่าวขึ้นว่า
“ท่านมังสังที่มีใจเป็นบุญเป็นกุศล ท่านนอนอยู่นี้ก็นานหลายปีแล้วท่านไม่อยากขยับไปไหนมาไหนเลยหรือไร”
“เราไปไหนมาไหนไม่ได้ เพราะพระอินทร์ท่านได้ส่งให้เรามาอยู่ที่นี้ ก็อยากจะไปเหมือนกัน พวกปลามีอะไรหรือ ไม่เคยเห็นพวกปลา ๆ มารวมกันมากมายขนาดนี้เลย” ฝ่ายมังสังผู้ใจบุญถามขึ้น
“พวกเราปลาทั้งหลาย อยากลงไปเล่นน้ำข้างล่างโน้น แต่ว่าลงไปไม่ได้เพราะท่านนอนขวางอยู่อย่างนี้ ที่พวกเรามาในวันนี้ก็อยากจะขอทางท่านลงไปข้างล่างโน้น” พวกปลาพูดขึ้นด้วยอาการอ้อนวอนอยากให้มังสังเปิดทางให้
“พวกท่านลงไปไม่ได้หรอก เดี๋ยวมนุษย์จับไปเป็นอาหารหมด” มังสังท้วงขึ้นไม่อยากให้ปลา ๆ ทั้งหลายจะต้องลำบาก พวกปลาทั้งหลายเมื่อได้ยินดังนั้น จึงปรึกษากันว่า
“ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเราจะเอาอย่างไร เราจะอยู่หรือว่าจะไป” พวกปลาทั้งหลายเงียบอยู่พักหนึ่ง เพราะต่างก็กลัวตายกันทั้งนั้น เสียงก็เลยแตกเป็นสองฝ่าย อีกฝ่ายหนึ่งลงไปหาสิ่งแปลกใหม่ ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งไม่อยากไปอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว ส่วนฝ่ายที่ต้องการเปลี่ยนที่อยู่ใหม่มีเสียงมากกว่า เมื่อให้ลงมติจึงเป็นฝ่ายชนะ ดังนั้นจึงมีมติลงไป จึงได้บอกมังสังว่า
“พวกเราทั้งหลายได้ตัดสินใจแล้วมีความประสงค์ที่จะไปอย่างแน่นอน”
“ถ้าอย่างนั้นให้ตัวแทนมากับเรา จะพาไปหาพระอินทร์ให้ท่านเป็นผู้จัดการให้ถึงจะไปได้” มังสังบอกพวกปลา ๆ ทั้งหลาย
เมื่อมังสังกับปลาไปถึงที่อยู่ของพระอินทร์ พระองค์จึงถามขึ้นว่า
“มังสังกับปลามาหาเราเพื่ออะไร มีเรื่องเดือดร้อนอะไร จึงได้มาหาเราถึงที่นี้”
“คืออย่างนี้พระเจ้าข้า พวกปลาทั้งหลายอยากลงไปใต้น้ำ ข้าพเจ้าห้ามแล้วก็ไม่ยอมเชื่อฟัง ก็อยากไปอยู่ท่าเดียว ขอพระองค์ทรงพิจารณาด้วยเถิด” มังสังกราบทูลรายงาน
“จริงหรือพวกปลา…?” พระอินทร์ถามขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“จริงพระเจ้าข้า…ข้าพระองค์มีความต้องการอย่างนั้นจริง ๆ ” ปลาตอบขึ้นด้วยความตั้งใจ
“ถ้าพวกเจ้ามีความประสงค์อย่างนั้นจริง ๆ ข้าจะปล่อยพวกปลาลงไป แต่มีข้อแม้ว่า ต่อไปหน้าที่ของพวกเจ้าจะต้องเลี้ยงมนุษย์ ก็คือเป็นอาหารของมนุษย์นั้นเอง พวกปลาจะรับไหวไหมล่ะ…?” พระอินทร์ตรัสไปแล้วได้ตั้งข้อแม้ให้ด้วย
“ได้ พวกข้าพระองค์ พวกปลาจะรับหน้าที่ในการเป็นอาหารเลี้ยงมนุษย์ทั้งโลกเอง ต่อไปนี้จะถือว่าเป็นหน้าที่หลักของพวกข้าพระองค์เลย…!” พวกปลา ๆ ตอบขึ้นด้วยความสมัครใจ
“เอาอย่างนั้นก็แล้วกัน เราจะให้พวกปลาทั้งหลายเมื่อถึงเวลาวางไข่จะให้วางไข่ทีละมาก ๆ จะได้มีจำนวนที่มาก ๆ จะเลี้ยงมนุษย์ได้ทั่วถึงกัน และอีกอย่างหนึ่ง ฝนตกมีน้ำอยู่ที่ใดพวกเจ้าจงไปอยู่ในที่นั้น ๆ ด้วย ตกลงนะ…” พระอินทร์พูดขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“ข้าพระองค์จะทำตามทุกอย่างเลย แล้วแต่พระองค์จะมีคำบัญชามา ข้าพระองค์จะน้อมรับด้วยความเต็มใจ ถ้าอย่างนั้นข้าพระองค์ขอลาไปทำหน้าที่ของข้าพระองค์ต่อไป” เมื่อพวกปลาพูดจบจึงลงมายังแม่น้ำต่อไป
“มังสัง ต่อไปหมดหน้าที่ในการเลี้ยงมนุษย์แล้ว เจ้าจงกลับมาอยู่บนสวรรค์กับเราก็แล้วกัน” พระอินทร์ตรัสกับมังสัง
นับตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา มังสังก็ไม่กลับมายังโลกมนุษย์อีกเลย ส่วนปลาเมื่อกลับมาแล้วก็ทำหน้าที่เลี้ยงมนุษย์ตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาจนถึงปัจจุบัน ฝนตกมีน้ำขังที่ไหนจะปรากฏว่ามีปลาที่นั้น ไม่ว่าจะเป็นที่สูงบนภูเขา หรือในป่าเขาลำเนาไพรต่าง ๆ จะมีปลาอาศัยอยู่แทบทั้งสิ้น ตามคำสั่งที่พระอินทร์ให้ไว้ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
นิทานปรัชญาชาวบ้านปรัมปราเรื่องนี้ ได้เสนอแนวคิดในเรื่องการสร้างความชอบธรรมให้กับมนุษย์เอง โดยให้ปลามาเป็นอาหารหล่อเลี้ยงมนุษย์ด้วยความสมัครใจ หรือโดยความเป็นธรรมชาตินิยม ก็คือความเป็นลูกโซ่หรือความเป็นนิเวศวิทยาทางธรรมชาติ
ขอบคุณภาพจาก : http://www.pixabay.com
