เกาะในฝัน
เราสิบคนจากโรงแรมที่พักริมทะเล เช่าเรือประมงชาวบ้านไปสู่เกาะที่มองเห็นแต่ไกล เราเคยไปเที่ยวกันนานแล้ว.
ถึงเกาะเราหาที่พักเป็นเพิงเก่า ๆ ของชาวบ้านดั้งเดิม. มีชาวบ้านเหลืออยู่ที่นี่ไม่กี่คน ร้านอาหารเลิกไปแล้ว. เราต้องกินมะพร้าวแก้หิว น้ำจืดมีจำกัด. ชาวบ้านเล่าว่าเป็นเกาะร้างมานานแล้ว เพราะเกิดพายุใหญ่คนตายเกือบหมด ไม่มีคนมาเที่ยวอีกเลย.
คืนนี้เราหมดหวังเรื่องอาหาร คอยเรือมารับในวันรุ่งขึ้น พอมืดได้ยินเครื่องขยายเสียงกลางทะเลดังมาว่าจะพักอยู่ไม่ได้ จะเกิดพายุใหญ่ในคืนนี้ ให้เตรียมตัวกลับจะมารับกลับไป. เราตกใจเตรียมเก็บข้าวของ เมื่อเห็นเรือลำใหญ่มาจอดที่ชายหาด สักครู่ได้ยินเสียงประกาศว่า ยังไม่ต้องออกไปให้เตรียมหาที่หลบภัยพายุใหญ่กำลังจะมาแล้ว เสียงพายุพัดฟ้าผ่ากลางทะเลติด ๆ กัน ลมแรงปะทะยอดมะพร้าว พวกเราต่างหาที่กำบัง.
สักครู่เสียงคลื่นลมสงบ. เรือที่ชายหาดหายไป ชายหาดว่างเปล่า เรานั่งคอยอย่างหิวโหย หมดหวังเรื่องอาหารและน้ำจืด. สักครู่มีเรือประมงเก่า ๆ มาจอดชายหาดจะมารับพวกเรากลับไป. ทันใดก็มีเสียงดังมาจากท้องทะเลว่าอย่าไปกับเรือลำนี้ มันเป็นเพียงภาพมายาจากอดีต.
เรือลำเก่าหายไป มีเรือลำใหม่ล้ำยุคมาจอดรับพวกเรากลับ เรานอนหลับสบายในเรือสมัยใหม่โก้หรู.
พวกเราตื่นสายในโรงแรมหรูชายทะเล พวกเรามาถึงโรงแรมได้อย่างไรโดยไม่รู้ตัวสักคน ลงมากินอาหารเช้าของโรงแรม.
ความจริงคือความฝัน ตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าเราไม่ได้ไปไหน นอนพักอยู่ในโรงแรมทั้งคืน.
นั่งกินอาหารเช้ามองดูฝูงสิงโตขึ้นมาจากทะเลเดินหายเข้าละเมาะไม้ชายหาด.
ความฝันคือความจริง
หรือความจริงคือความฝัน.
อดีตและอนาคตคือความฝัน ปัจจุบันเท่านั้นคือความจริง.
