Category

นวนิยาย, เรื่องสั้น

ไม่ทำตามกฎ

การระบาดของโรคโควิด-19 มีผล กระทบต่อเศรษฐกิจ สังคม ไปทั่วโลก มีผู้คนล้มตายกันทุก ๆ วัน สร้างความหวาดผวากันไปทุกหัวระแหง ทุกประเทศทั่วโลกจึงมีมาตรการ ให้ประชาชนในประเทศของตน ปฏิบัติตามมาตรการอย่างเคร่งครัด เช่น การรักษาระยะห่าง การเว้นจากการสัมผัสผู้ใกล้ชิด การสวมหน้ากากอนามัย การใช้เจล แอลกอฮอล์เช็ดล้างมือ การใช้ช้อนกลาง และการฉีดวัคซีนสร้างภูมิคุ้มกัน เป็นต้น

ตำนานหนองหาร, ท้าวผาแดง-นางไอ่ อธิษฐานข้ามภพและอภัยเพื่อสันติสุข

หนองหารอยู่ในพื้นที่ของอำเภอเมืองและอำเภอโพนนาแก้ว จังหวัดสกลนคร พื้นที่ราว 77,000 ไร่ เป็นแหล่งน้ำจืดขนาดใหญ่เป็นอันดับ 2 ของประเทศ รองจากบึงบอระเพ็ดของจังหวัดนครสวรรค์ ใต้ระลอกคลื่นเหนือผิวน้ำหนองหา...
Read More

ใ จ แ ห่ ง นิ ย า ย ภ า ร ต ะ

      • สะท้อนเลือดเนื้อเชื้อชีวิต        จิตวิญญาณอดีตกาลนานเนิ่นสำแดงจินตนาพาเพลิดเพลิน              มนุษย์สรรเสริญพระเจ้าใด      • องค์พระพรหมทำหน้าที่พระผู้สร้าง  พระศิวะทำลายล้างปางหวาดไหวพระวิษณ...
Read More

“ดอกไม้บานที่อิตาลี” นวนิยายโดย เสรี พงศ์พิศ

ไพรัชปรัชญานิยาย ~ "ดอกไม้บานที่อิตาลี" ผลงานประพันธ์ของ เสรี พงศ์พิศ เรื่องนี้ ถ่ายทอดฉากประวัติศาสตร์ ปรัชญาโลกตะวันตกอย่างถึงแก่น โดยเน้นตัวละครคนไทย ที่มีเลือด เนื้อ ชีวิตและจิตวิญญาณความเป็นไทเต็มเปี่ยม ที่ทั้งสมหวังและประสบโศกนาฏกรรมในความรัก

ปรากฏการณ์ใหม่แห่งวงวรรณกรรมไทย นวนิยายเรื่อง “ดอกไม้บานที่อิตาลี” เสรี พงศ์พิศ : ประพันธ์

หลายคนเริ่มเขียนนวนิยายตอนอายุยังน้อย ผมมาเขียนเอาในบั้นปลายชีวิต จึงผสานประสบการณ์ ข้อมูล ความรู้ ที่ได้สั่งสมมานาน ผ่านความคิดคำนึง กรองด้วยจินตนาการออกมาเป็น “ละครชีวิต”

นิทาน : นางเต่าคำ

เมื่อสามีทอดแหได้ปลา ก็แบ่งให้นางสาลีบ้าง ให้นางจิตตาบ้าง เท่าๆ กัน ทั้งสอง ก็จะเอาปลาใส่ในข้องของตน... แต่นางสาลี เนื่องจากเป็นเป้า.. ได้แอบจับปลาในข้องกินไปตลอดทาง เมื่อตอนขากลับ นางสาลีเห็นว่า ปลาในข้องของตนเหลือน้อย ก็หาโอกาสเปลี่ยนสลับข้องของตนกับของนางจิตตา

เยี่ยวต้องมาก่อน

“แป๊ด !” เสียงตดบักสี... พ่อเฒ่าตันได้ยินชัดเจน...เสียงมันสอดคล้องกับเลข แปด...“เฮ้ย ! แปดมาแน่ งวดนี้...” พ่อเฒ่าตันว่าไปตามเสียงที่ได้ยิน และไม่นาน เสียงเยี่ยวบักสีก็ตามมาอีก“ฉี่ๆ” พ่อเฒ่าตันได้ยินอีกแล้ว...เสียงมันเหมือนเลข สี่...“ชัด ! สี่ต้องตามมาแน่ ๆ !” ว่าแล้วพ่อเฒ่าตันก็ออกจากบ้านไปแทงหวยกับเจ้ามือในหมู่บ้าน...

นวนิยาย: กาบแก้วบัวบาน (๑๐)

หญิงสาวคนหนึ่งแต่งชุดดำ กำลังนั่งเดี่ยวจะเข้ท่ามกลางผู้คนที่ชุมนุมกลางลานกว้าง แสงจันทร์ส่องให้เห็นใบหน้า มวยผมแซมมงกุฎดอกไม้สีขาวสไบสีแดงพาดเฉียงไหล่ซ้าย เข็มขัดเงินคาดเอวสะท้อนแสงวับวาว เพ่งมองใบหน้าอีกครั้งด้วยคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นมาก่อน ช่วงที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เหมราชถึงกับสะดุ้งใบหน้าของเธอละม้ายเหมือนนาฏนภางค์ กิริยาท่าทางก็ยิ่งเหมือนหนักเข้าไปอีก

นวนิยาย: กาบแก้วบัวบาน (๙)

สู้กันตัวต่อตัวบนหลังม้า เจ้าโคมคำพูดขึ้นก่อน เราสองคน ถ้าคนใดคนหนึ่งแพ้ทหารต้องยอมแพ้ไม่มีเงื่อนไข กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ถึงจะเห็นทหารเวียงวารินทร์มากกว่าแต่เชื่อมั่นในอานุภาพดาบสายฟ้า จึงพูดเสียงดังขึ้นอีก ท่านแม่ทัพ เราสองคนสู้กันเยี่ยงขุนพลผู้กล้าหากท่านแม่ทัพเอาชนะข้าได้ ข้าขอร้องอย่าทำร้ายผู้หญิง และจงไว้ชีวิตทหารข้า

นวนิยาย: กาบแก้วบัวบาน (๘)

ชายชุดเขียวชั้นเชิงดาบเกรี้ยวกราดที่เพิ่งตายไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นขุนไกรหัวหน้าทหารทะลวงฟันผู้ไม่เคยแพ้ใครแห่งเวียงวารินทร์ พิธีแต่งตั้งขุนพลและมอบดาบอาญาสิทธิ์จัดผ่านไปหยก ๆ เมื่อหัวหน้าทหารทะลวงฟันของแถนฟ้าลือเอาชีวิตมาสังเวยคมดาบสายฟ้า ชัยชนะเหนือขุนไกรในครั้งนี้ ส่งให้เหมราชกลายเป็นเจ้าโคมคำขุนพลผู้เลื่องลือนาม

ฝันเห็นไก่ แปลเป็นเลข ๐๒

หลาน... “พ่อใหญ่ ข้อยฝันว่าได้กินต้มไก่เจ้าลองแปลเบิ่ง เจ้าว่ามันสิออกเลขได๋...”พ่อใหญ่... “กูว่า ไก่นี่ มันต้องแปลเป็น ๐๒ หรือ ๒๐ นี่หละบักทิด”หลาน... “เป็นหยังจั่งเป็น ๐๒ หรือ ๒๐ ไก่นี่ข่อยว่าต้อง ๙ ได๋”พ่อใหญ่... “ไผบอกมึง บักผีบ้า ไก่นี่บ่มีเป็นอย่างอื่น ๐๒ หรือ ๒๐ ท่อนั้น มึงเชื่อกู”

นวนิยาย: กาบแก้วบัวบาน (๗)

เขาเห็นตัวเองและเวียงจันทราเดินเคียงคู่เลียบเลาะน่านน้ำ ทรายเนียนขาวระยิบวาวอยู่ใต้แสงแดดอ่อน น้ำเซาะหินระคนจักจั่นร้องระงมป่าใจสองดวงหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ทั้งใกล้ชิดทั้งผูกพันทะลุทะลวงสู่ความดื่มด่ำ ลืมรอยยิ้มและท่วงท่ารำของหญิงสาวชุดดำ ลืมคำมั่นสัญญาที่เคยให้เจ้าฟ้าคำหยาด ลืมคำสาบานในพิธีดื่มน้ำสวามิภักดิ์ ลืมคำพูดของหลวงพ่อและชายชุดขาวลืมกระทั่งความคิดจะกลับบ้าน เวียงจันทราเท่านั้นสงบนิ่งอยู่ในใจ

เรื่องสั้น: มื้อเย็นของคนยาก

เสียงร้องไห้ของลูกทำเอาเขาต้องชะงักมือขณะล้วงควานลงในถังขยะ หันมามองลูกชายที่กำลังโดนตำรวจรักษาความปลอดภัยของร้านทองฟาดฝ่ามือเข้าบ้องหู เขาตกตะลึงตาเหลือกลานงุนงงกับเหตุการณ์ในนาทีวิกฤตนั้น พอร่างเล็ก ๆ นั้นสะบัดดิ้นหลุดจากพันธนาการก็ถลันเข้ามากอดขาเขาหมายพึ่งพา ส่งเสียงร้องจ้าดังขึ้นกว่าเดิมน้ำตาแตกพร่าบ่าลงอาบพวงแก้มหม่น ร่างอันกระตุกสะอื้นแรง ๆ นั้นพลอยทำให้ขาของเขาสั่นไหวไปด้วย

นวนิยาย: กาบแก้วบัวบาน (๖)

“เจ้าก็รู้” เวียงจันทราย้ำคำพูดเสียงแจ่มใส “ที่ตระหง่านอยู่ต่อหน้าเจ้า คือเจดีย์พ้นทุกข์ ใครก็ตามที่มุ่งสู่ทางพ้นทุกข์ แต่ละคนดั้นด้นมากราบไหว้องค์เจดีย์ นั้นคือภารกิจพวกเขา ส่วนจะพ้นทุกข์หรือไม่ขึ้นอยู่กับวิธีการของแต่ละคน” ตวัดสายตากลับมาจ้องมองหน้าเหมราชเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนลึกอยู่ในดวงตา “ทั้งเจ้า ทั้งข้า ทั้งองค์เจดีย์และผู้มากราบไหว้ ล้วนแต่มีภารกิจด้วยกันทั้งนั้น และภารกิจยังไม่สิ้นสุด”

เรื่องสั้น : กำแพง

ไอ้ห่า! มึงต่อยกับกูไหม ? ขบวนกลองยาวงานบวชพลันหยุดชะงัก จากขบวนแห่นาคกลับตาลปัตรเป็นสังเวียนมวยอย่างช่วยไม่ได้ หนุ่มเลือดร้อนรุ่นใหญ่ผมสองสีกลับมาท้าตีท้าต่อยกันกลางงานเหมือนเด็กวัยรุ่น
WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com