หลวงพ่อเจริญเจ้าอาวาสวัดป่าแห่งหนึ่งในอำเภอศรีธาตุ จังหวัดอุดรธานี ที่ฉันให้ความเคารพเคยบอกไว้ตั้งแต่ยังเป็นเพียงเด็กสาวอ่อนเดียงสา เพราะเห็นว่าชอบอ่านนิทานพื้นบ้านตำนานต่าง ๆ ราวกับท่านได้เล็งเห็นว่าหากมีวิชาความรู้ก็เหมือนมีทรัพย์ที่จะได้ใช้ในอนาคต

แม้ว่าร่างกายสังขารวิญญาณ พระเทพวิทยาคม หรือหลวงพ่อคูณ ปริสุทโธ จะสลายร่างลับล่วง แม้เถ้าถ่านก็ละลายไปกับสายแม่น้ำโขง ทำไมพระบ้านนอกธรรมดา ๆ องค์หนึ่งจึงยังคงอยู่ในหัวใจอยู่ในความทรงจำของพุทธศาสนิกชน

วันนี้ข้าพเจ้าจะพาทุกคนมารู้จักกับ เมนูอาหารอีสานพื้นบ้านซึ่งมีมาแต่โบราณกาล ส่งต่อกันมาจากรุ่นบรรพบุรุษเลยก็ว่าได้ เมนูที่ว่านั่นคือ ลาบเทา

"อีสานบ้านเฮาขาดดุลเขาทุกปีเลย" "เฮานำเข้าเขยฝรั่งมากขึ้นทุกปี" "แล้วไง?" "เฮาส่งออกเขยลาวไม่ได้สักคนเลย"

ผมเคยได้ยินชื่อนี้ “บุญประทายข้าวเปลือก” แต่ไม่ค่อยแพร่หลายครับ แต่ลักษณะการทำบุญ คือหลังฤดูเก็บเกี่ยวชาวบ้านจะนำข้าวเปลือกไปถวายวัดเพื่อนำไปขาย นำเงินที่ได้มาบูรณะวัดวาอาราม ศาสนาคาร และกิจกรรมของสงฆ์