สิ่งที่จำเป็นเร่งด่วนบ้านเราไม่ใช่การไปฟื้นมหาวิทยาลัยที่จัดการศึกษาล้าสมัย แต่เป็นการให้ความรู้แก่ประชากรจำนวนมาก (digital info literacy) ให้เข้าถึงข้อมูลข่าวสารด้วยสื่อเทคโนโลยียุคใหม่ ชาวไร่ชาวนา คนชายขอบ ผู้ประกอบการนอกระบบ เพื่อ “เพิ่มอำนาจ” (empower) ให้ประชาชน

ขอนำแง่คิด มุมมอง กำลังใจ จากเพื่อนมิตรเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เมื่อก้าวย่าง “ทางอีศาน” ปีที่ 7 มาฉายซ้ำ เพื่อจะเดินหน้าร่วมกันสืบไป

# เ ปิ ง อี ศ า น พื้นที่ราบสูงใหญ่แผ่ไพศาล แนวลำธารล่องจากเขาลำเนาสูง เบญจพรรณนั่นป่าใหญ่ไม้ยางยูง สรรพสัตว์ทุกหมู่ฝูงเที่ยวหากิน แผ่นนภาสุดฟ้าสุดตาเห็น ดวงตะเว็นอีเกิ้งเนิ้งคู่ถิ่น มวลดารากะพริบตาสบหน้าดิน ลมพัดโบกนกโบยบินโผผินไป

“ห น ท า ง” หนทางคน ดั้นด้น บุกดง ฝ่าภัย สร้างขึ้นให้ กว้างใหญ่ ใช้งาน เดินทาง มานาน ทาง จากไม่มีทาง บ้างคดเคี้ยว เลี้ยวตามละหาน ผ่านหมู่บ้าน นาไร่ ไกลใกล้ วกวน

๐ ท่ามเหตุการณ์โควิดไม่สงบ แดดก็เริงแรงรบราบอีสาน ประทับตาตำใจไว้เนานาน ร้อนโรคร้ายร้าวรานผลาญแผ่นดิน ๐ เลาะไล่ไต่ตะเข็บสามจังหวัด ‘บ้านไผ่’รัด’กุดรัง’ออกกาฬสินธุ์ ‘บ้านเลิงบัว’ ‘นาสีนวน’ ชวนยลยิน ‘กันทรวิชัย’ สิ้น ‘ศูนย์รวมใจ’