“ แ ต ก เ มื อ ง ”
ปิดกรุงเทพฯเคอร์ฟิวประเทศไทย โรคห่าระบาดใหญ่ปีหกสาม
โลกมนุษย์โควิดขวิดลุกลาม ศึกหนักกว่าสงครามมหันตภัย
ผู้นำจิตวิญญาณการ ‘ แตกบ้าน’ ออกมาขานกวักมืออยู่ไหวไหว
“กลับมาเถิดกลับบ้านดินแดนไกล หมู่บ้านไม่ไร้ญาติขาดพี่น้อง
สมบูรณ์ด้วยข้าวปลามีผักหญ้า อาหารป่ามากมายได้สนอง
อาทิตย์จันทร์ดวงดาวเราครอบครอง เทือกภูสูงห้วยหนองก็ของเรา”
หากผ่านพ้นโหงห่ามหากาฬ ผู้คนตายทุกหย่อมย่านการโศกเศร้า
คนป่วยเจ็บทั่วโลกผ่อนบรรเทา หลายคนยังเร่งเร้าออกหากิน
“พ่อเอ้ย ความคุ้นเคยดิ้นรนไปต่างถิ่น
เหมือนนกน้อยชำนาญทะยานบิน อยากจะผินฝันเฟื่องเรื่องร่ำรวย”
“เมืองใหญ่นั้นร้อนไหม้ใจอั่งอุก เมืองซ่อนซุกปัญหาพาฉกฉวย
มือใครยาวสาวกำผลอำนวย คนมือสั้นนั้นซวยสถานเดียว
หมู่บ้านเฮามีฮีตคองธรรมนูญ มีหลักธรรมค้ำคูณศูนย์ยึดเหนี่ยว
ความซื่อสัตย์สามัคคีมีกลมเกลียว สร้างทางเทียวสายใหม่ให้รังรอง”
ปิดกรุงเทพฯปิดเมืองใหญ่ในวันนี้ ต้องปรับแปงวิถีไททั้งผอง
คำผู้เฒ่าเล่าเรื่องแผ่นดินทอง งามครรลอง ‘แตกบ้าน-เมือง’ รุ่งเรืองเอย.
ขอบคุณ 2 ภาพแรกจาก Thai PBS
