ข้ า ว จุ ก ค อ
หงายหลังถ่วน
“ปลัดตื้อ”
จิตรกรรมฝาผนังหอพระไตรปิฎก มจร. (ภาพจาก www.buddhistelibrary.org)
สองพ่อลูกรักผูกพันกันมาก เนื่องจากลูกชายเป็นเด็กช่างพูด ถึงจะช่างพูดแต่ก็น่ารักสองพ่อลูกไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ต่อมาวันหนึ่งพ่อชวนลูกชายไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างหมู่บ้านเพื่อนของพ่อดีใจมากถึงกับจับไก่มาเชือดทำลาบเป็นอาหาร แถมยังจับปลาในบ่อมานึ่งอีกต่างหากเมื่อได้เวลากินข้าว เพื่อนของพ่อพร้อมด้วยครอบครัว เชิญสองพ่อลูกให้กินข้าวด้วยกัน ผู้เป็นพ่อมีข้อบกพร่องประจำตัวที่แก้ไม่หาย นั้นคือเมื่อกินข้าวคราวใดมักจะเกิดอาการข้าวจุกคอ ทางเดียวที่ช่วยได้คือต้องกินนํ้ามาก ๆ
ขณะที่สองพ่อลูกกำลังเอร็ดอร่อยกับลาบไก่และนึ่งปลา พ่อเกิดอาการข้าวจุกคอขึ้นมาทันทีจึงรีบลุกออกไปจากโต๊ะอาหารเพื่อกินนํ้าแก้อาการที่เกิดขึ้น เพื่อนของพ่อจึงรีบถามด้วยความเป็นห่วง
เพื่อนของพ่อ : ทำไมวะ ทำไมแกอิ่มเร็วจัง
พ่อของเด็กช่างพูด : (พยายามจะพูด แต่พูดไม่ได้เพราะข้าวจุกคอ จึงได้แต่รีบดื่มนํ้า)
เพื่อนพ่อ : ข้าไม่ยอมนะโว้ย ถึงจะกินนํ้าไปแล้วแกต้องกลับมากินข้าวอีก ลาบไก่ นึ่งปลาอร่อย ๆ ทั้งนั้น
พ่อของเด็กช่างพูด : (กินนํ้าไปแล้วหนึ่งแก้วใหญ่ ก็ยังไม่หายอาการข้าวจุกคอ จึงกินนํ้าอีกแก้วใหญ่ตามไปอีก)
เพื่อนพ่อ : เออน่า แกรีบกลับมากินลาบไก่นึ่งปลาเป็นเพื่อนข้านะโว้ย
เด็กช่างพูด : พ่อกินไม่มาก พ่อเป็นอย่างนี้ประจำ ลาบไก่ นึ่งปลา อร่อยก็จริง พ่อไม่กินอีกแล้ว พ่ออิ่มแล้วครับ
พ่อของเด็กช่างพูด : (อาการข้าวจุกคอหายดีแล้ว คำพูดของลูกชายทำให้พ่อถึงกับหงายหลังถ่วน)
