คนเดินป่า (จบชุด – มนุษย์ : ฝูงสัตว์ทดลองของพระเจ้า)
ผ่านมาหลายยุคหลายสมัย ฝูงมนุษยชาติก็ยังหลงใหลมะงุมมะงาหรา เดินไปในป่าโลภจริตโดยมีลัทธิเศรษฐกิจกำหนด ป่าเหือดดงแห้งแล้งคุณธรรม อันมีแต่ฝูงสัตว์เศรษฐกิจสัตว์อำมหิตขบกัดมาตลอด ชีวิตมืดบอดไร้แสงแห่งพุทธปัญญา อยู่ในป่าดงกิเลสตัณหาไร้หนทางสู่ความสว่างในชีวิต
ฝูงมันพากันซ่องสุมกันอยู่ในเถื่อนไพรขัดข้องหมองใจตลอดเวลาด้วยปัญหาชีวิต แต่คิดหาทางออกไม่ได้ จนกระทั่งผู้มีสติปัญญาเปิดป่าออกสู่ความสว่างแก่ฝูงมัน ให้ช่วยกันสร้างสรรค์ความพอเพียงอันเป็นแสงแห่งปัญญา แต่ก็พากันแสบตาไม่กล้ารับแสงธรรม พากันมะงุมมะงาหรากลับคืนดงกันดาร เพราะพวกมันเคยชินกับความมืดสนิทมาแสนนาน จนมีผู้กล้าหาญก้าวข้ามโลภจริตสู่ความสว่างและพยายามโค่นถางป่าเศรษฐกิจอันตราย ปลูกป่าไม้ธรรมดาที่มีธรรมชาติสดใสเป็นที่อยู่อาศัยเป็นเครื่องนุ่งห่ม เป็นยารักษาโรค และเป็นความงาม แท่งคอนกรีตขยะไร้ชีวิตค่อย ๆ หมดไป ความเขียวสดใสแห่งความศิวิไลซ์ของธรรมชาติค่อย ๆ กลับมาคืนสู่ป่าอันเป็นแดนเนรมิต จบภารกิจในสัตว์ทดลองของพระเจ้า
