คำผญา ปรัชญากวี : คนบนหลังเสือ
(กลอนห่อผญา)
“เห็นว่าเสือแสนฮ้าย เสือมีลายก็ลายต่าง
ไผผู้ขึ้นขี่ได้ ใจต้องกล้ากว่าเสือ”
๏ เมื่อกล้าก้าวขึ้นนั่งบนหลังเสือ
จะโดยเชื้อโดยเชิญหรือเกินกลํ้า
เหมือนกำหนดบทฟ้าชะตากรรม
ให้น้อมรับและทำตัวธรรมดา
ไม่ใช่เทพชั้นฟ้ามาจากไหน
อันจะหยิ่งยิ่งใหญ่ให้อหังการ์กล้า
แต่เมื่อมีนาทีทองต้องนำพา
โชคชะตาคนเราก็เท่านี้
จะเกิดตายกี่ทีอีกกี่ชาติ
จึงสามารถขึ้นนั่งหลังเสือขี่
เสือก็เสือเหลือร้ายกระไรดี
แต่บางทีอาจทอดร่างให้นั่งนอน
แค่เป็นคนตัวเบาไม่เขลาขลาด
ไม่ฉลาดเกินคนพ่นด่าสอน
อยู่ก็ได้ไปก็ดีมิอนาทร
มีลายเสือเป็นอาภรณ์ประดับใจ
