สังคมในยุคปัจจุบัน นับวันจะรัดตัวมากขึ้น เพราะเป็นยุคแห่งการแข่งขัน ใครมัวแต่อืดอาดยืดยาด จะไม่ทันคนอื่นเขา ดังคำกล่าวว่า “ยุคสารสนเทศ ขอบเขตแข่งขัน แต่ละวันเปลี่ยนแปลง”
ก็จริงนะ ยุคนี้ใครไม่ติดตามข่าวสารก็จะเป็นคนตกยุคไม่ทันคนอื่นเพราะความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา เกิดกว่าที่คาดคิด
การกินอยู่ในทุกวันนี้บางครอบครัวไม่มีเวลาในการประกอบอาหารกินเอง เพราะจะสิ้นเปลืองค่าใช้จ่าย และหาเวลาทำกินเองยาก สู้ซื้ออาหารสำเร็จหรืออาหารถุง ซึ่งมีหลากหลายเมนูที่ตั้งโต๊ะวางขายริมทาง ไม่ต้องทำอะไรให้ยุ่งยาก
ก๋วยเตี๋ยว ก็เป็นอาหารที่หาซื้อกินง่าย สะดวก และเป็นอาหารที่มีสารอาหารครบ 5 หมู่ในชามเดียว เช่น แป้ง โปรตีน ไขมัน วิตามิน น้ำ เป็นต้น ยิ่งถ้าเป็นก๋วยเตี๋ยวสูตรเวียดนาม สูตรลาว จะมีสารพัดผักเป็นเครื่องเคียงด้วย บางร้านมีลูกชิ้น เสือร้องไห้ สามสิบกลีบ (ผ้าขี้ริ้ว) ตับ สั่งเพิ่มพิเศษก็สุดยอดไปเลย
พ่อเฒ่าแอ้กับบักพัน ซึ่งเป็นลูกเขย มีโอกาสเข้าไปซื้อสิ่งของในตัวเมือง บางครั้งการหาซื้อสิ่งของในตัวเมืองใหญ่ก็ค่อนข้างจะยากเพราะบางสิ่งที่ต้องการขาดตลาด บางอย่างเลิกผลิต แม้แต่การตระเวนหาร้านจำหน่ายก็ยากเช่นเดียวกัน
“โอ้ย…การหาซื้อของในเมือง บ่ง่ายเด้อสิบอกไห่! ฮ้านได๋ก่ะหว่าบ่มี มันขาดตลาด…ฮอดยามกิ๋นท้องก่ะฮ้องแล้วเด้อพันเอ้ย!” พ่อเฒ่าแอ้บอกบักพัน บักพันก็เลยว่า
“ไปหากิ๋นก๋วยเตี๋ยวเนาะ ง่ายดี!” บักพันออกความเห็น ว่าแล้ว…พ่อเฒ่ากับลูกเขยก็พากันเข้าไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อในร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง
“ก๋วยเตี๋ยวเนื้อลูกชิ้นสองชาม” บักพันสั่งตามที่เคย ไม่นานก๋วยเตี๋ยวเนื้อลูกชิ้น 2 ชามก็มาวางบนโต๊ะ พ่อเฒ่าแอ้มองดูลูกชิ้นซุปเปอร์ลูกโตน่ากิน เป็นของชอบซะด้วย
“พ่อ! เครื่องปรุง พ่อปรุงตามชอบนะ ชอบเค็ม หวาน เลือกปรุงเอง” บักพันบอกแล้วมันก็ลงมือกิน
พ่อเฒ่าแอ้ปรุงเสร็จก็ค่อย ๆ กินไป ซดน้ำไป กินเนื้อสดไป ซดน้ำไปด้วย กินผักเครื่องเคียงไปเรื่อย ๆ ส่วนลูกชิ้นของชอบ เอาไว้กินคำสุดท้าย ๆ ในขณะที่พ่อเฒ่าแอ้กินก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อย ๆ นั้น บักพันมองดูพ่อเฒ่าแอ้กินอยู่ตลอด จนก๋วยเตี๋ยวจะหมดชามอยู่แล้ว แต่มันไม่เห็นพ่อเฒ่ากินลูกชิ้นสักที บักพันมันนึกว่ายังไง ๆ พ่อเฒ่าคงไม่ชอบลูกชิ้นเป็นแน่แท้! ว่าแล้วบักพันก็ใช้ตะเกียบ คีบลูกชิ้นซุปเปอร์จากชามก๋วยเตี๋ยวพ่อเฒ่าเข้าปาก!
“พ่อเฒ่าบ่ชอบกินลูกชิ้นเนาะ!”
พ่อเฒ่าแอ้มองปากบักพันเคี้ยวลูกชิ้นซุปเปอร์ โพล่งปากออกมาว่า
“บักห่าคั่วมึงเอ้ย!..กินคำสุดท้ายกู!”
