คำเต็มของ ต ม.
ขอเล่าเรื่องจริงอิงนิยายสักครั้งนะครับ…เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อปี ๒๕๑๘ ที่จังหวัดนครพนม…
ด่านตรวจคนเข้าเมืองนครพนม ตั้งอยู่ริมแม่นํ้าโขง ในช่วง ปี ๒๕๑๘ จะมีชาวลาวอพยพเข้ามาพึ่งพระบรมโพธิสมภารที่ประเทศไทยเป็นจํานวนมาก สํานักงานผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติจึงตั้งขึ้นในประเทศไทยหลายแห่ง ในนาม “ศูนย์รับผู้อพยพ” เช่น หนองคาย ปากชม อุบลราชธานี พนมสารคาม ลาดบัวขาว เป็นต้น ส่วนที่จังหวัดนครพนม เข้าตั้งเป็น “สถานที่ควบคุมผู้หลบหนีเข้าเมือง” จะมีกฎระเบียบเข้มกว่าเมื่อสอบสวนแล้วไม่มีเรื่องการเมืองความมั่นคงมาเกี่ยวข้อง ก็จะจัดส่งศูนย์อพยพที่จังหวัดต่าง ๆ ต่อไป เพื่อจะได้ส่งต่อไปประเทศที่ ๓
พันตำรวจโทคำแพง เป็นนายด่านตรวจคนเข้าเมือง (ตม.) นครพนม ท่านมีลูกสาวสวย สิบตํารวจโทคําตา ประจําอยู่ที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองที่ทำงานดีมาก จึงมีโอกาสได้เป็นลูกเขยของพ่อเฒ่าพันโทคําแพงแบบไม่ยากนัก
วันหนึ่ง พันตํารวจโทคําแพงทําเรื่องจัดส่งผู้หลบหนีเข้าเมืองจากนครพนมไปเข้าศูนย์อพยพจังหวัดอุบลราชธานี จํานวน ๒๕๐ คน ต้องเหมาเช่ารถบัสโดยสารแบบ “ไมโครบัส” หรือรถบัสขนาดกลางติดพัดลม บรรทุกผู้โดยสารได้เพียง ๒๕ คนเท่านั้น การไปส่งผู้หลบหนีเข้าเมืองคราวนี้จึงใช้รถบัสจํานวนถึง ๑๐ คัน
คาราวานส่งผู้หนีเข้าเมืองแต่ละคนจะมีเจ้าหน้าที่ตํารวจตรวจคนเข้าเมือง และเจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองจากสถานที่ควบคุมฯ นั่งควบคุมประจํารถบัสทุกคัน รวมถึงสิบตํารวจโทคําตาลูกเขยพันตํารวจโทคําแพงก็ไปด้วย
เมื่อคาราวานรถบัสเข้าไปถึงศูนย์รับผู้อพยพจังหวัดอุบลราชธานีดําเนินการขั้นตอนตรวจรับจำนวนผู้หลบหนีเข้าเมือง เปลี่ยนสภาพเป็นผู้อพยพเรียบร้อย รถบัส ๙ คันให้เดินทางกลับไปนครพนมก่อน ส่วนอีก ๑ คันให้รวมเจ้าหน้าที่ตำรวจกับเจ้าหน้าที่ จากรถแต่ละคนมาอยู่คนเดียว แล้วพากันไปรับประทานอาหารเที่ยงที่ “ร้านข้าวขาหมูทวีผล” ร้านขึ้นชื่อของจังหวัดอุบลฯ ในยุคนั้น เมื่อรับประทานอาหารเสร็จท่านหัวหน้าคณะ คือ พันตํารวจโทคําแพงก็นําทีมงานเดินชมเมืองอุบลฯ เลือกซื้อสิ่งของตามอัธยาศัย
สิบตํารวจโทคําตา เห็นแตงโมที่พ่อค้าวางขายเป็นกอง ๆ แต่ละลูกน่าซื้อมากและเป็นผลไม้ของโปรดของพ่อเฒ่าพันตํารวจโทคําแพงซะด้วย จึงซื้อแตงโมลูกหนึ่ง เอาไปวางไว้ที่ชั้นวางของบนรถบัส ชั้นวางของบนรถบัสนั้น เขาทำเป็นตะแกรงยาวจากหน้ารถถึงท้ายรถ มีทั้งซีกซ้าย – ขวาสะดวกต่อผู้โดยสารวางสัมภาระบนศีรษะของตน หยิบยกได้สะดวก
แตงโมของสิบตํารวจโทคําตาก็วางบนตะแกรงทางท้ายรถ เพราะเจ้าหน้าที่ส่วนใหญ่นั่งคุยกันอยู่ท้ายรถ ด้านหน้ามอบให้เป็นที่นั่งของ “ท่านหัวหน้า” ท่านจะได้พักผ่อนตามสบายเบาะนั่งรถบัสขนาดกลางยุคนั้น เป็นเบาะยาวนั่งได้ซีกละ ๓ คน ถ้าผู้โดยสารมีน้อย ใครใคร่นอนเหยียดขาคลายเหนื่อยบ้างก็ไม่ว่ากัน… พนักงานขับรถก็ขับไปเรื่อย ๆ ด้วยความเร็วตามเหมาะสมส่วนเจ้าหน้าที่ก็คุยกันสนุกสนานตามประสาคนที่ทํางานสําเร็จ บางคนก็มีเครื่องดื่มติดมือขึ้นมาบนรถ แถมกับแกล้มมีพร้อมสรรพ… เฮ้อ! บรรยากาศดีแท้…
ขณะที่รถบัสแล่นไปตามปกติข้างทาง…มีวัวตัวหนึ่งวิ่งพรวดออกมาจากไหล่ทางตัดหน้ารถบัส คนขับประสาทไว เหยียบเบรกทันที!
“เอี้ยด!” รถบัสลากล้อไป แตงโมที่อยู่ชั้นวางของท้ายรถกลิ้งไปตามตะแกรงจากท้ายรถถึงหน้ารถ ร่วงหล่นลงพื้น กระทบกับใบหน้าของพันตํารวจโทคําแพงที่กําลังหลับสนิทอย่างจัง!
“โอ้ย!” พันตํารวจโทคําแพง หัวหน้าด่านตรวจคนเข้าเมืองร้องเสียงหลง ลุกขึ้นเอามือกุมใบหน้าด้วยความเจ็บปวด แกมองไปที่ลูกแตงโมบนพื้นรถ ซึ่งยังไม่แตก กลิ้งไปมา แกเดินเข้าไปเตะแตงโมด้วยความโมโหสุดขีด
“โพล๊ะ!”
“ใคร! ใครซื้อแตงโมวางไว้บนตะแกรง!”
เงียบ …ไม่มีเสียงตอบรับจากใคร รวมถึงสิบตํารวจโทผู้เป็นเจ้าของแตงโมด้วย!
“กูถามว่าใครเป็นเจ้าของแตงโม ได้ยินมั้ย!”
ยังเงียบอีก ทุกคนเงียบกริบ พันตํารวจโทคําแพงผู้โชคร้ายนั่งลงด้วยความโมโหและเจ็บ
ปวด เหมือนถูกหมัดเขาทรายไม่มีผิด!
บักสิบตํารวจโทคําตา หันไปกระซิบเบา ๆ กับเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ ว่า
“ตอนนี้พ่อเฒ่ากูคงรู้แล้วว่า ตม. ย่อมาจาก แตงโม!”
******
คอลัมน์ เรื่องเล่าชุดพ่อเฒ่ากับลูกเขย นิตยสารทางอีศาน ปีที่ ๕ ฉบับที่ ๕๕ | พฤศจิกายน ๒๕๕๙
.
ราคาเล่มละ ๑๐๐ บาท
สมัครสมาชิก ครึ่งปี ๖๐๐ บาท
หนึ่งปี ๑,๑๐๐ บาท
ตลอดชีพ ๙,๕๐๐ บาท (ได้รับหนังสือย้อนหลัง)
.
สั่งซื้อ// ชำระเงิน // สอบถามเพิ่มเติม ได้ทาง
inbox หนังสืออีศาน m.me/166200246799901
line id : @chonniyom (มี@) คลิก https://lin.ee/amxqtvW
อีบุค ที่ www.mebmarket.com
โทร. 086-378-2516
บริษัท ทางอีศาน จำกัด
244/539 รามอินทราซอย 5 แขวงอนุสาวรีย์ เขตบางเขน กทม. 10220
