คำโตงโตย
“หมากบ่เคี้ยวปากเป่าบ่แดง
แม่นซิมีเต็มพากะบ่แดงเองได้”
(วรรณคดีลาว “ย่าสอนหลาน”)
ดร.ปรีชา พิณทอง อธิบายว่า “ของกินของใช้เมื่อไม่กินไม่ใช้ก็ไม่มีประโยชน์ เช่นอาหารที่เรานิยมชมชอบว่าแซบนักแซบหนาแซบจนลืมบ่ได้ กินหยังกะบ่แซบคือ เช่น ต้มน้องวัว ตำหมากส้ม ลาบงัวใส่เพี้ย ส้มปลากับหมากพริกดิบ อุเขียด ป่นกินูนกับผักติ้ว ลาบปลาปึ๋ง อาหารเหล่านี้เป็นอาหารโอชารส ถึงจะมีล้นถ้วยล้นชาม แต่คนไม่กิน มันก็ไม่อิ่มเหมือนมีหมากพลูเต็มขันหมาก คนไม่เคี้ยวปากคนก็ไม่แดง”
(จากหนังสือ “ไขภาษิตโบราณอีสาน” ดร.ปรีชา พิณทอง)
