คืนข้างแรมแวมดาวหนาวลมพลิ้ว
ลมพัดปลิวดอกหญ้าน่าสงสาร
เจ้าต้อยต่ำทุกค่ำ-เช้าและร้าวราน
เจ้าเจ็บปวดทรมานทุกวารวัน
การเกิดขึ้นของดอกหญ้าช่างอาภัพ
ต้องแบกรับกับลมหนาวรวดร้าวสั่น
จะยืนหยัดอยู่ได้อย่างไรกัน
เมื่อลมหนาวกรีดหั่นบาดบั่นทอน
กัดกร่อนใจใสซื่อคือใจเจ้า
มิสร่างเซาเซาะซ่านการหลอกหลอน
ฤดูโหดเหมือนโกรธเกรี้ยวมิอาทร
แม้ดอกหญ้าจะเว้าวอนอ้อนเท่าใด
ใช่ดอกไม้ในฝันอันสดสวย
แต่ช่วยด้วยรูปลักษณ์อันสดใส
ผลิงอกแซมแต้มแต่งทุกแห่งไป
ทุกพื้นที่มีไว้ให้ได้ชม
แต่มิอาจจะงดงามท่ามทุกคน
เพราะบางใครไม่ได้สนเลยไห้ห่ม
จำต้องปลิดปลิวคว้างกลางสายลม
ทุกข์ระทมกับจมหนาวคราวคืนแรม
ไปเป็นเศษธุลีที่ถูกกลบ
กลายเป็นศพจบชีพ บีบ สี แต้ม
บนลานดินถิ่นกันดารหว่านปนแซม
เป็นปุ๋ยดอกงามแย้มพฤกษาพันธุ์
นี่คือฝันของดอกหญ้ามิน่ามอง
เป็นครรลองธรรมชาติวาดแปรผัน
เมื่อฟ้าเช้าเข้าแทนดาวเห็นตะวัน
ลึกซึ้งนั้นจะเฉลยเผยความนัย…
