ร่างของทนง โคตรชมภู กำลังถูกเผาไหม้ภายในโครงครอบหนาทึบ ส่วนบนเป็นโลงบรรจุศพ ส่วนล่างอัดแน่นด้วยถ่านชุ่มน้ำมัน มีช่องเร่งไฟและปล่องควันญาติพี่น้องและเพื่อนพ้องน้องพี่ร่วมพันคนมาชุมนุมร่วมส่งสะการ มาเพื่อเรียน”วิชามนุษย์ที่ชื่อทนง โคตรชมภู”แม่แวง ญาติพี่น้อง และคนสนิทชิดใกล้ คงเรียนรู้ มีมุมมอง เห็นความเป็นมนุษย์ของทนงที่ละเอียด ลึกซึ้งยิ่งนักสำหรับหนังสือ “ทนง โคตรชมภู : มนุษย์ผู้หัวใจไม่ยอมแพ้” รวมถ้อยคำ/บทกวีรำลึก ที่ไหลท้นจากใจมิตรสหายเมื่อทราบข่าวการตายของเขา เท่าที่รวบรวมได้ทันจัดพิมพ์เป็นรูปเล่มจากผู้เขียน 40 กว่าท่าน แสดงเรื่องราวเนื้อหาไว้ว่า“ทนงเกิดมาเพื่อให้เราจดจำรำลึกตลอดไป”
คำสิงห์ ศรีนอก (“ลาว คำหอม”) ข้อความสั้น ๆ นี้อยู่ต้นเรื่องทนงแขนขาลีบไร้เรี่ยวแรง ต้องเดินทางบนรถเข็น ต้องมีผู้ช่วยอุ้มขึ้นรถลงเรือ ป้อนข้าว พาเข้าห้องน้ำ โดยเฉพาะยามต้องปลดทุกข์กลางดึก และช่วงสิบปีสุดท้ายแห่งลมหายใจเขาเป็นผู้ป่วยติดเตียง เขาผ่านการต่อสู้ทางร่างกายอย่างหนักหนา
ประชาคม ลุนาชัย เขียนถึงเขา… ทนงสามารถใช้ชีวิต หัวเราะ พูดคุยสนุกสนานกับเพื่อนได้อย่างเสมอภาค และเป็นคนชอบกินก้อยหลายคนเล่าไว้ตรงกัน… ทนงชอบอ่านหนังสือ อ่านการ์ตูน ดูหนัง ร้องเพลงได้กินใจ เกลากีต้าร์ได้ เป็นนักเขียนนักแต่งเพลง เป็นนักพูดและนักอำที่คมลึก
ภาณุมาศ ภูมิถาวร เห็นเหมือนที่หลายคนเห็น… ทนงเป็นคนที่มีเสน่ห์ที่สุด มีแฟนคลับมาก หากหญิงสาวใดได้สัมผัสสนทนาด้วยจะบรรจุเขาไว้ในหัวใจ
สุรชัย จันทิมาธร …เขาเป็นนักฝันที่บรรลุฝัน ชมัยภร แสงกระจ่าง, ศิวกานท์ ปทุมสูติ, “ไพฑูรย์ ธัญญา”, ฤทธิพร อินสว่าง, เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์, พินิจ นิลรัตน์ และอีกหลายด้ามปากกา จารึกถึงศรัทธาในชีวิตผู้เปี่ยมศรัทธา และความงดงามแห่งชีวิต
สมปอง ดวงไสว, สลา คุณวุฒิ, “โชคชัย บัณฑิต’ “, สุทัศน์ วงศ์กระบากถาวร, “กุดจี่” พรชัย แสนยะมูล,โกสินทร์ ขาวงาม รวมถึงเพื่อมิตรทุกคนต่างยกเขาให้เป็นหนึ่ง เป็นยอดของยอดคนผู้ทระนง
“ไฝ สันติภาพ” เปิดเผยความลับว่า “ทนงมีชื่อจัดตั้งว่า ‘สหายทันรบ’ “ไพวรินทร์ ขาวงาม ผู้ประทับใจในมิตรภาพ เล่าถึงคราวแรกพบและสายสัมพันธ์ยืนยาวนิรันดร์
ทนง โคตรชมภู ผ่านการฝึกเชี่ยวกรำในเส้นทางงานศิลปะด้วยตนเองอย่างหนัก และเดินทางถึงเส้นชัยเช่นเดียวกับการบำเพ็ญเพียรภายในมาตลอดชีวิต สะท้อนผ่านคำสนทนาพื้น ๆ จากปากของเขา ได้แสดงปรัชญาชีวิตและให้พลังชีวิตแก่ทุกชีวิต“ขอบคุณความป่วยไข้ ถ้าผมเดินได้ปกติ ก็ไม่แน่ใจว่าจะมีความสุขได้เท่านี้”“คนอื่นมีร้อยเปอร์เซ็นต์ อาจใช้ไม่ถึงห้าเปอร์เซ็นต์ ผมมีห้าเปอร์เซ็นต์ได้ใช้เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์”
“คนเราไม่ได้เกิดมาเพื่อรับใช้ชีวิต เป็นชีวิตต่างหากที่ต้องรับใช้เรา”
“สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนในชีวิตผม คือ หัวใจที่ไม่เคยยอมแพ้”
ควันไฟจากกองจิตกาธานค่อย ๆ หนาแน่นขึ้น พวยพุ่งสูงขึ้นเส้นแต่ละเส้นจากปลายพู่กันที่เขากัดด้ามบังคับด้วยปาก สั่งงานด้วยใจ ประกอบส่วนพัฒนาเนื้อหา สร้างความอัศจรรย์ใจแก่สายตาที่เพ่งมองชนิดไม่กะพริบตาคำน้อยของทนง โคตรชมภู ฝังรอยจำ.
