ความรักพาเรากลับบ้านเสมอ
(Longyi : Love always takes you back home.)
ตาบางคู่กู่ว่าข้ามีฝัน
Longyi บอกสามัญแห่งพันธุ์เผ่า
สี่ปีแล้ว ให้ซีดจางและบางเบา
น้ำหมากหมาดปาดแสงเงาพอเข้าใจ
เช้าที่แป้งทานาคายังหนาสด
เหงื่อเม็ดแรก เริ่มก่อหยด เตรียมรินไหล
ยาเส้นมวนสีมอจึงต่อไฟ
ยิ้มบางใครฮัมเพลงอยู่เบ่งบาน
“ผมขอลากลับ Magway อาทิตย์หน้า”
ประกายตาใสซื่อแจ้งสื่อสาร
ควันยาเส้นร่ายรอชั่วโมงงาน
“ผมจะกลับไปสร้างบ้านสักสองเดือน”
คือที่อยากพาใจกลับไปสู่
การเป็นอยู่ยังรอรับการขับเคลื่อน
ผู้พลัดถิ่น พลัดเพียงดิน ที่ย่ำเยือน
ถิ่นข้างในไม่อาจเลือนแม้เดือนปี
“อะเพ อะเม แปะคาเปี๊ยะลามาแล”
เจ้าเรียกพ่อ เรียกแม่กระชั้นถี่
เหลื่อมซ้อนเหลื่อม สนธยาและราตรี
ห้วงโอที แสงและเสียงยังเพียงพอ
เขาชี้ภาพในจอที่ตรงหน้า
เธอถึงกับลืมล้าลงหัวร่อ
เมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงทำเอียงคอ
เสียงจ้อยจ้อยผ่านจอนั่นคือใคร
เขาแน่นิ่งตาคลอหน่วยอยู่แนบข้าง
เธอยิ้มกว้างพยักหน้าน้ำตาไหล
ภาษาคนสนทนาภาษาใจ
ภาพยิ่งใหญ่ในเวลาอันน้อยนิด
สิ้นแต่ตึกเมฆสะเทือนถึงเถื่อนถ้ำ
บ้านเป็นทั้งวัตถุธรรม – คำศักดิ์สิทธิ์
ตะลุยถิ่น หมิ่นหมอน ตะลอนทิศ
ที่สุดแล้วชีวิตต้องกลับไป
กลับไปเพื่อยืนยันรอยวันที่
ปฏิทิน ทฤษฎี เก่าและใหม่
เพื่อทบทวนจังหวะผลัด – ระบัดใบ
เราเริ่มต้นอย่างไรบนไคลเกลือ
ใยเชื่อมใยเชื่อมโยงชั่วโมงยาม
โลกจะเคลื่อนไหวข้ามกี่ความเชื่อ
เรือเวลาจะรุดเร่งกี่ลำเรือ
มิอาจพรากใยเยื่อพันธุ์เนื้อนวล
Longyi แต่ละใย โลกหยิบยื่น
หยัดสัมพันธ์ในผ้าผืนมิผันผวน
บางความคิดกระตุกชีวิตทั้งกระบวน
พอเก็บสุขได้เต็มส่วนจึงหวนคืน
ความรักพาเรากลับบ้านเสมอ
ร้อนในเธอ เพียงมือจับก็ลับหาย
หนาวในทาง ทอดสะท้าน ที่ผ่านกราย
ปริ่มความหมายประกายตา แหละอาภรณ์
ลาย Longyi คืนเหย้า เก่าและใหม่
สัมพันธ์ย้ำ สัมผัสใย ไร้ซุกซ่อน
มิสั่นคลอนแผ่นผืนเมื่อคืนคอน
การตะลอนถึงจุดได้หยุดพัก
คือภาพหมู่ – บ้านหลังใหม่ หลายใบหน้า
โพสต์ส่งมา อิ่มในตน บนพื้นตัก
ลาย Longyi ร้อยกวี วรรคต่อวรรค
เสียงความรัก หลายครั้งที่ไม่มีคำ…
-๒-
ใจและจอ ภาพและเสียง ผ่านกดไลก์
สะท้านเตือน สะเทือนไหวทั้งแค้มป์ขนำ
ลาย Longyi มีชีวิตสะกิดย้ำ
ความทรงจำ เผยเรื่องราว ผ้าขาวม้า
ภาพในจอตรงหน้าเริ่มพร่าไหว
นกบางตัวจุกใจซุกใบหน้า
นานเท่าไร เท่าไรแล้ว รังจากมา…
พลันคู่ตาไหวเต้นกลายเป็นน้ำ.
ไขคำ
– Magway (เมืองมะเกฺว อ่าน เกฺว กว ควบกล้ำ) เป็น 1 ใน 7 เขตการปกครองของพม่า
– Longyi (ลองจี) ผ้านุ่งประจำชาติพม่า เป็นคำเรียกโดยรวมทั้งโสร่งของผู้ชายและผ้าถุงของผู้หญิง โสร่งในภาษา
พม่าจะเรียกว่า “ปะโซ” ส่วนผ้าซิ่นหรือผ้าถุงจะเรียกว่า “ทะเมง”
– “อะเพ อะเม แปะคาเปี๊ยะลามาแล” ภาษาพม่า แปลว่า “พ่อจ๋า แม่จ๋า จะกลับมาวันไหน”
