บทร้อยกรองของ พระอุบาลีคุณูปมาจารย์
(สิริจฺนโท จันทร์) พ.ศ. ๒๓๙๙ – ๒๔๗๕
นิตยสาร “ทางอีศาน” ฉบับที่ ๒๑
ปีที่๒ ประจำเดือนมกราคม ๒๕๕๗
กอง บ.ก.
๕๐. ไฟหวนกลับได้ลมเป็นเสี่ยว
เที่ยวไหม้บ้านดงกว้างไฮ่นา
ลมหวนมาดับดวงประทีป
ความข้อนี้ฟังแล้วอยากหัว
คือตัวเฮาบ่มีพวกพ้อง
ยามขัดข้องยามยากยามจน
๕๑. สหายตนลูกเมียพี่น้อง
ยามขัดข้องหายหน้าหายตา
ในโลกาข้าวของเป็นเสี่ยว
บ่เชื่อแท้เหลียวเบิ่งคนมี
๕๒. ศาสตรศิลป์เป็นเงินเป็นทรัพย์
ไปสำหรับกับผู้ตกไกล
ปัญญาไวเป็นเงินของฝาก
ยามเมื่อยากเกิดเหตุจิบหาย
ธรรมทั้งหลายของดีเฮาก่อ
เป็นของห่อต่อไว้ยามตาย
ศีลทั้งหลายเป็นเงินเป็นแก้ว
บ่ฮู่แล้วทุกเมื่อทุกยาม
๕๓. ผู้ติดตามเป็นพี่เป็นน้อง
บ่ขัดข้องมีหกประการ
หนึ่งศีลทานกุศลเฮาสร้าง
บ่ละฮ่างเป็นแม่มารดา
หนึ่งปัญญาเฮาเฮียนฉลาด
บ่ห่อนคลาดคือพ่อติดตาม
หนึ่งความงามความดีความชอบ
เฮาประกอบบ่เว้นบ่กลาย
คือพี่ชายติดตามบ่เบื่อ
หนึ่งความฮู่ความฮักกุร์ณา
เฮาเมตตาทั่วไปบ่เคียด
เพิ่นบ่เกลียดเป็นดังสหาย
หนึ่งข้าวของให้ทานบ่ขาด
ยิ่งกว่าญาติเป็นดังเมียดี
หนึ่งขันตีอดใจพันผูก
เป็นดังลูกเกิดห่วมอุทร ฯ
