บักตูบเป็น สุนัขแสนรู้ เป็นเพื่อนคู่ของคำหวึ่งมาตั้งแต่เล็กจนโต คำหวึ่งโตขึ้นสาวรุ่นเข้ากรุงเทพฯ ไปทำงานที่โรงงานทอผ้า ปีต่อมาคำหวึ่งกลับมาเยี่ยมบ้าน แต่งตัวเป็นสาวกรุงเทพฯ ทันสมัย ดัดผมทรงแบบดาราหนังนางเอกเกาหลี ทาเล็บแดง เขียนคิ้วทาปากเขียวอื๋อไม่มีเค้าคนเดิม กระโปรงก็ยาวลากดิน รองเท้าส้นสูงอีกต่างหาก กระเป๋าถือก็ยี่ห้อดัง ใสแว่นตาใหญ่สีน้ำตาลราคาแพง แถมยังเปลี่ยนชื่อตัวเองจากคำหวึ่งเป็นแอปเปิ้ล เมื่อกลับมาเยี่ยมบ้านทั้งที ได้ซื้อของฝากมาให้ใครต่อใครเยอะมาก
ที่ลืมไม่ได้คือซื้ออาหารหมาอย่างดีราคาแพงจากอเมริกามาฝากเจ้าตูบ
พอลงรถเดินเข้าบ้านใครต่อใครดีใจมากที่คำหวึ่งกลับมาพร้อมของฝาก แต่เจ้าตูบจำคำหวึ่งไม่ได้จึงเห่าเสียงขรม ไม่ยอมให้เข้าบ้าน มันทั้งเห่าทั้งส่งเสียงขู่คำราม วิ่งเข้าหาเหมือนจะกัดให้รู้ดำรู้แดงไปเลย คำหวึ่งจึงพูดกับหมาบักตูบเพื่อนรักในอดีต ทั้งยังเป็นหมาที่รู้ใจกันมาเป็นอย่างดี
คำหวึ่ง : อุ๊ย…น้องตูบจ๋า จำพี่แอปเปิ้ลไม่ได้หรอ หยุดส่งเสียงนะจ๊ะ
บักตูบ : ทั้งเห่าทั้งแยกเขี้ยว
คำหวึ่ง : น้องตูบจ๋า พี่แอปเปิ้ลมีอาหารอร่อย ๆ มาฝากนะจ๊ะ จากนิวยอร์กวอชิงตันนะจ๊ะ
บักตูบ : ส่งเสียงคำรามขู่ เหมือนจะเข้ามากัด เห่าเสียงโฮ่ง ๆ
คำหวึ่ง : ฮ่วย กะยังว่าบักตูบ บักห่าตำไส้มึง เอาอาหารฝรั่งมาฝาก ยังสิเห่ากูอีก ของแซบ ๆ สิบ่ให้หม่ำละเด๋อ บักห่าตูบตำไส้มึงเอ๋ย
บักตูบ : ยืนจ้องอาหารกล่องที่คำหวึ่งเทลงบนพื้นสองสามชิ้น มันเข้าไปตวัดลิ้นรวบเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ยืนทำตาปริบ ๆ มองดูคำหวึ่งเหมือนจะกินอีก จากนั้นวิ่งเข้าไปเลียแข้งเลียขาเอาใจ พอคำหวึ่งนั่งลง มันเลียหน้าคำหวึ่งเป็นการเอาใจอีก แต่ขนตากับขนคิ้วหลุดติดไปกับลิ้นบักตูบ
คำหวึ่ง : บักตูบห่าตำมึงเอ้ย เล่นบ้า ๆ ขนตาขนคิ้วกูหลุดหมด เซ้…เซ้…บักห่าแดกปอด บักหมาผี บ้าบ่พอปัว เซ้…เซ้ว่าซั่น…ไปไสกะไปโลด
บักตูบ : ยืนมองคำหวึ่งตาปริบ ๆ ตวัดลิ้นยังไงขนตากับคนคิ้วก็ไม่ยอมหยุด จะเห่าก็เห่าไม่ได้จึงครางหงิง ๆ วิ่งไปวิ่งมา จากนั้นก็หงายหลังถ่วน
คอลัมน์ : Somersault Slip หงายหลังถ่วน
เขียน : ปลัดตื้อ
