ผู้แบกไถคอนข้อง
“คันได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มสัปทน อย่าสิลืมคนจนผู้แบกไถคอนข้อง”
(ผญาโบราณประยุกต์)
คุณค่านิยมนี้ ร้อยพันปีที่ปลูกฝัง
สำนึกสร้างพลัง กลับหยุดยั้งพัฒนาการ
ปลูกข้าวเลี้ยงชาวโลก ต้องทุกข์โศกเกินกล่าวขาน
พอกินพอทำทาน ทุกทุกบ้านส่งลูกเรียน
หวังลูกได้เติบใหญ่ มีกินใช้จนเกษียณ
ทำงานด้วยพากเพียร ไม่เบียดเบียนใครผู้ใด
ยามพ่อแม่ชรา ได้พึ่งพาได้อาศัย
ยามลาลับโลกไป ลูกหลานได้ทำพิธี
ส่งทางกลับเมืองแถน บนดินแดนสุขาวดี
อยู่ร่วมบรรพชีวี เพียงเช่นนี้แหละชีวิต
แต่ครั้นได้ออกบ้าน ใครระรานพาลหลงผิด
ลืมเหง้าเค้าความคิด ชูอภิสิทธิ์อิทธิพล
สังคมมุ่งแข่งขัน ไร้แบ่งปันคนกินคน
ระบอบระเบียบกล เข้าสิงดลเตลิดเลย
ได้สิบหวังแสนหมื่น มุ่งพลิกฝืนอดีตเคย
ลำบากจักเสบย แล้วลงเอยก้นหลุมดำ
เล่ห์โกงทั้งเงินยศ น่าสลดการกระทำ
หมดศีลสิ้นแก่นธรรม สุดระกำกระเทือนใจ
บางส่วนเสพยาบ้า แก๊งขายค้าพวกผู้ใด
เจ้านายทั้งน้อยใหญ่ ล้วนกำไรกันเปรมปรีดิ์
ขาดแล้วอนาคต ทรยศทรพี
ประเทศของกูมี สังคมนี้ยิ่งเสื่อมทราม
ลืมแล้วผู้หว่านไถ ทำฝันใฝ่ให้สมนาม
ขี่ช้างกั้งร่มงาม สิ้นเนื้อความจะเป็นไป
พลิกรื้อนิยมค่า จากพระยาสร้างค่าใหม่
มั่นคงลูกหลานไท ฟื้นนาไร่อุดมเอย.
(ขอบคุณภาพแรกกับภาพสุดท้าย ฝีมือเพื่อน อารมณ์ สโมรินทร์)
