พ่ อ ค้ า เ ก ลื อ
ศิลป์วัตร วิศาลศักดิ์ : ลายเส้น
พ่อเฒ่านึก มีลูกเขยชื่อบักเท พากันประกอบอาชีพต้มเกลือขาย เมื่อผลิตเกลือได้ปริมาณเพียงพอที่จะบรรทุกไปขายได้แล้ว ก็พากันจัดแจงเอาถุงเกลือขึ้นรถบรรทุก รถคันนี้มีเครื่องขยายเสียงไว้ประกาศโฆษณา ขายเกลือไปตามสถานที่ต่าง ๆ พ่อเฒ่านึกแกถนัดขับรถ ส่วนบักเทคล่องเรื่องประกาศโฆษณา…
“เท…โต๋เป็นผู้ประกาศโฆษณาขายเกลือเด้อ…พ่อสิเป็นผู้ขับรถ พ่อสิขับรถไปซ้า ๆ เบิ่งซ้าย เบิ่งขวา ถ้ามีคนโบกไม้โบกมือ พ่อก่ะสิจอดขายไปเรื่อย ๆ”
เมื่อพ่อเฒ่านึกขับรถไปถึง หมู่บ้านดงหมู เห็นผู้คนสัญจรไปมาหนาตา พ่อเฒ่านึกชะลอรถ
“ประกาศขายเกลือท่ะแม้เท…ประกาศเลย” พ่อเฒ่านึกบอกลูกเขย บักเทก็ไม่รอช้า… “เกลือ ๆ ๆ เกลือครับเกลือ… เกลือบ่อหัวแฮด ท่าสะอาด สะอาดสมชื่อ ไร้สารพิษเจือปน ใส่แกงก่ะแซบ เฮ็ดปลาแดกก่ะนัว เกลือครับเกลือ ถุงละซาวบาท สามถุงห้าสิบ เกลือ ๆ ๆ”
“ได้การแล้วเท ให้โต๋ประกาศไปเรื่อย ๆ เมื่อยจั่งเซา” พ่อเฒ่านึกยํ้า
พ่อเฒ่านึกจอดรถให้คนมาซื้อเกลือ บักเทก็ประกาศโฆษณาขายเกลือตามที่พ่อเฒ่านึกบอก
“เอ…พ่อเฒ่า เสียงเครื่องขยายเฮาคือแหบ ๆ แบบนี้ บ่ เสียงดังคือมื้อก่อน”
เครื่องโฆษณาขายเกลือมันก่ะแหบ ๆ แบบนี้แหล่ะ มันบ่แม่นรถขายยา ดีแล้วมันบ่รบกวนชาวบ้านเขา”
“เกลือ ๆ ๆ เกลือครับเกลือ เกลือบ่อหัวแฮดเกลือท่าสะอาด ใส่แกงก่ะแซบ เฮ็ดปลาแดกก่ะนัวถุงละซาวบาท สามถุงห้าสิบบาท เกลือครับเกลือ”
บักเทมันโฆษณาขายเกลือไปได้ไม่นาน เครื่องขยายเสียงที่แหบ ๆ ก็เงียบหายไป บักเทพยายามหมุนวอลลุ่มไปมาก็ไม่มีเสียง เครื่องขยายเสียงเกิดขัดข้องเสียแล้ว!
“ฮัลโหล ๆ ทดสอบ ๆ !” บักเททดสอบยํ้าแล้วยํ้าอีก เสียงก็ยังไม่ดัง มือซ้ายมันหมุนวอลลุ่มไปมาไมโครโฟนก็จ่อปาก ทดสอบเสียงไปเรื่อย ๆ
“บ่มีเสียงเลยพ่อเฒ่า !”
“ให้โต๋บิดหมุนไปมา กดเข้าแหน่ ดึงออกแหน่มันหากสิดั๋งดอก !” พ่อเฒ่านึกบอกบักเท บักเทก็ปฏิบัติตาม
ทันใดนั้น… อยู่ข้างทางด้านหน้าที่รถเกลือจอดบักเทมองเห็นสาววัยรุ่นใส่เสื้อสีแดง ผิวขาวนวลหน้าตาสวยระดับเทพี หาที่ติมิได้…นิสัยเก่าบักเทเริ่มผุดขึ้นมาจนลืมตัว หลงพูดออกมาขณะที่ไมโครโฟนจ่อปากมันอยู่ มือที่กำลังบิดหมุนวอลลุ่มอยู่ ก็เป็นจังหวะที่เครื่องขยายเสียงทำงานได้พอดี!
“ป๊าดโธ่…อีนางใส่เสื้อสีแดงคืองาม เป็นต๋าเซิงแท้ !”
เสียงจากเครื่องขยายเจ้ากรรม ดังก้องไปทั้งหมู่บ้าน! ชาวบ้านต่างฮือฮาบอกว่า “เด็กสาวเสื้อแดงคนนั้นเป็นลูกสาวกำนันเด้อ ! การที่พูดออกทางเครื่องขยายเสียงแบบนี้ มันเสียหาย ถือว่าหมิ่นประมาทชัด ๆ”
บางคนไปฟ้องกำนัน
“ล้อมรถเกลือไว้ ให้กำนันปรับเรียกค่าเสียหาย !”
ชาวบ้านพากันล้อมรถเกลือพ่อเฒ่านึกไว้…และเชิญพ่อเฒ่านึกกับลูกเขยขึ้นบ้านกำนัน !
กำนันเรียกค่าเสียหาย ๑๐,๐๐๐ บาท พ่อเฒ่านึกต่อรองขอความเห็นใจ กำนันและผู้ช่วยฯ ลดให้เหลือ ๘,๐๐๐ บาท พ่อเฒ่านึกจำเป็นต้องจ่าย…พร้อมกับหันหน้าไปมองบักเท !
“บักเท…! บักปอบกิ๋นหัวมึงเอ้ย…มื้อนี้ขายเกลือได้แค่แปดร้อย ปากมึงพาให้กูเสียแปดพัน ! บักขวง !”
