ภาพที่วาดไม่เสร็จ
ภาพของข้า, ทาสีดำทับท้องฟ้า ทับทะเลเหมือนคาดตา, ให้หลับใหล
ตัดเส้นขอบฟ้า, กรีดเส้นขอบน้ำ ให้ความมืดร่ายรำ, ไปตามใจ
ทาสีดำทับทุ่งนา, ท้องถนน ทับหมู่บ้าน, ตำบล, ทับต้นไม้
ทับอำเภอ, ทับเมือง, ทับประเทศ ทับไปทั่วอาณาเขต, ทุกเคลื่อนไหว
ไม่มีสีแสงให้แรงเงา ความมืดเล่าความเขลา, ให้เข้าใจ
บัดนี้ ข้าจึงเห็นความมืด ยาวนานยานยืด, ด้วยเหตุใด
ข้าจึงวงตะวันให้ลอยดวง โชนแสงโชติช่วง, สว่างไสว
วาดครามคลื่นฟื้นทะเล โอยลมกล่อมเห่, ล่องเรือไป
ขีดเส้นสีขาวขึงริมขอบฟ้า ขลิบขอบน้ำพริบตา, ระยะไกล
สาดแสงสีทองทั่วท้องนา ทุ่งทองคำจึงเจิดจ้า, ท้าแดดไหว
คลองสีเขียว แม่น้ำสีเงิน ถนนสีเทา ขนาบน้ำ ข้ามขุนเขา, ข้าทำได้
สร้างหมู่บ้าน สานตำบล ทุกหนทาง ให้รู้เห็น แผ่นดินกาง, โลกกว้างใหญ่
วาดแผ่นดินล้อมรอบเป็นขอบเขต วาดชีวิตประเทศ, ดุจหัวใจ
ข้าจะวาดต้นไม้แล้วนั่งใต้ร่ม ลมปรายผิวโปรยพรม, มาห่มให้
ข้าจะวาดนกบินบนท้องฟ้า แล้วเลื่อนเมฆลอยมา, ตามนกไป
ข้าแต้มดำความหมายว่าควายทุ่ง แล้วก้มหน้าก้นตุงนั่นคือใคร
๗ มิถุนายน ๒๕๖๒
บ้านนกบิน กรุงเทพฯ
