รำลึก ภิรมย์ ภูมิศักดิ์ (พ.ศ.2471 – พ.ศ.2555)
ด้วยข้อเขียนของ วิชัย นภารัศมี [“วันนี้ในอดีต”จากเฟซบุ๊ก 16 มี.ค. 2555]
วันนี้ครบ ๔ ปีที่จากไปของพี่ภิรมย์ ภูมิศักดิ์ (๑๖ มีนาคม ๒๕๕๕) หวนรำลึกถึงครั้งเคยไปหาพี่ทั้งที่บ้านและที่กระทรวงสาธารณสุข
พี่ภิรมย์เคยได้ทุนไปศึกษาที่ฝรั่งเศส และครั้งไปรับราชการที่หนองคาย พี่ได้เขียนทั้งเรื่องสั้นและสารคดีลงวารสาร”อิสาน” ใช้นามปากกาว่า “พรภิรมย์” ยังมีเรื่องสั้นของพี่ลงในนิตยสารผู้หญิงที่มีชื่อเสียงสมัยนั้นด้วย เช่น สตรีสาร แม่ศรีเรือน ศรีสัปดาห์
พี่เป็นคนระมัดระวังตัวเองและไม่ค่อยวางใจคนแปลกหน้าที่ไปเยี่ยมแม่แสงเงินนัก หากยังไม่รู้จักกันดีพอ แต่พี่จะยิ้มและดีใจออกนอกหน้าทุกครั้งเมื่อกลับจากที่ทำงาน และมาพบคนกันเองที่มักคุ้นมาคุย หรืออยู่เป็นเพื่อนแม่แสงเงิน เพราะแม่แสงเงินจะต้องอยู่ตามลำพังกับเด็กที่พี่จ้างมาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นเมื่อต้องออกไปทำงาน
พี่ได้เขียนตำรา เภสัชศาสตร์ ไว้หนึ่งเล่ม และเมื่อมีการไปจัดหนังสือห้องของน้องชาย จิตร ภูมิศักดิ์ มีอยู่ส่วนหนึ่งที่พี่มักเก็บงานต้นฉบับของน้องชายไว้ส่วนตัว วันหนึ่งพี่ก็บอกว่ากำลังแปลเรื่อง “โคทาน” ต่อจากต้นฉบับของน้องชายที่แปลไม่จบ พี่ใช้นามปากกาว่า “ศิรติ ภูริปัญญา”
เมื่อแม่แสงเงินจากไป พี่ก็เขียนหนังสือ “คิดถึง…แม่” และยังแปลงานของ อัปตัน ซินแคลร์ เรื่อง “ชีวิตเปลี่ยน” (ในวาระครบรอบ ๕๐ ปีของการจากไปของน้องชายพี่ภิรมย์ ภูมิศักดิ์)
