เกี่ยวเป็นขี้เหมี้ยง
ประเพณีก่อนกี้ มีสืบสานมา
ยามลงนาขอแฮง ซ่อยแปงกูลเกื้อ
เป็นบ่อนซุมแซงเซื้อ เฟือกายดุหมั่น
สายสัมพันธ์พี่น้อง กองก้มเกี่ยวกำ กันนอ
โสเหล้ลำหยอกเหล้น ทังเหล่าเหลนหลาน
บ่าวสาวซมแซวสนาน โอ่เสียงเจรียงเว้า
ตามวิถีคองเค้า สวรรค์เฮากลางท่ง
ซ่อยกันลงเกี่ยวข้าว คราวนั้นม่วนหลาย แท้แหล้ว
กาลเวลาเลี่ยนย้าย คือธารฮ่องแหงเหย ไปแหล้ว
ฮีตคองเคยขอแฮง ห่างหายแสลงเอิ้น
เมื่อคนเมินนาฮ้าง ลงทางเมืองใหญ่
พากันไปฮับจ้าง ทางก้ำแก่วกรุง พุ้นนอ
หนีไปมุงหมอกคล้ำ ควันขุ่นเอาแฮงขาย
หมายกำเงิน บ่อนงานเขาจ้าง
เกี่ยวบ่กำวางถิ้ม สนิมกินสูญค่า
เถิงระดูเกี่ยวข้าว คอยจ้างรถสี เอาแหล้ว
ปี่ลำเฟืองเสน่ห์สิ้น วิถีถิ่นบูฮานหาย
สิมีใผมาบาย เบิ่งแงงมูนบ้าน
ความเจริญมาพานผ้าย พาสลายคุณค่า
ลงแขกนาจากนี้ เหลือไว้แต่ตำนาน แท้แหล้ว
“นักบุญ ทรงกลด”
คำถามยามหนาว
เดือนสิบเอ็ดหัวลมต้อง เดือนสิบสองหัวลมผ่า
นับมื้อหนาวหน่วงหน้า เย็นสะบั้นสั่นสาย
วันเคลื่อนย้าย เป็นขวบฤดูเดือน
ฮอนแฮมปี บ่มีคืนโค้ง
กงไปหน้า เวลาผันเปลี่ยน
ค่ำแล้วคืนฮุ่งเช้า ใสแจ้งสว่างตา
สังมาเป็นจั่งซี้ ธรรมชาติบ่คืนคง
ไลเลือนไป ล่วงลาบ่คงได้
เฮานี้มีดีไว้ ในใจแล้วหรือบ่
ทำก่อสร้าง บุญไว้ไป่นอ
มีแล้วบ้อ แนวหน่อกุศลกรรม
ควรที่รำพันคิด ใส่ใจคนิงไว้
อย่าปล่อยไปให้พอแล้ว วันคืนสูญเปล่า
ควรที่โฮมก่อเต้า กุศลสร้างให้ผ่องใส
ห่าละหาเฮ็ดไว้ แนวหน่อความดี
ยามเมื่อมีชีวิต อยู่ยงคงค้าง
เดี๋ยวกะมรณาม้าง ตายเมือเมืองเก่า ก่อนแล้ว
บ่ห่อนเนาค้ำฟ้า ยืนหมั้นหมื่นปี
องค์สัมมาเพิ่นชี้ สอนสั่งเวไนย์
วันเดือนปีล่วงไป บ่มีคืนโค้ง
บัดนี้เฮาทะรงสร้าง กระทำการหยังอยู่
ให้ผี่ใจฉลาดฮู้ เพียรสร้างก่อกุศล
จั่งสิหวางหลุดพ้น แดนใหญ่เมืองนฮก
บ่ฮ่อนไลลาตก จากปรางค์สวรรค์ฟ้า
ยามเมื่อมรณานิ้ง สุคติงเป็นที่อยู่
บุญสิชูซ่อยค้ำ นำเจ้าผู้กระทำ เจ้าเอย
“ภ.ศรีสุระ”
