# ส ร ร พ สิ่ ง
ดาวโลกเมื่อเริ่มวิวัฒน์จนเกิดวัฏจักรขึ้นเป็นธรรมดาธรรมชาตินั้น จะงดงาม สุกสกาว สว่างไสวในเวิ้งจักรวาลปานใด
ในวันนี้ ฉันเห็นป่าไม้ถูกทำลายลงทุกเวลานาที เห็นสิงสาราสัตว์สูญสิ้นลงนับร้อยสายพันธุ์ เห็นแหล่งน้ำขอดแห้งและเน่าเสีย มวลโอโซนห่อหุ้มโลกเต็มด้วยมลพิษ ยามฝนน้ำก็หลากเอ่อท่วม ที่สำคัญ นี่คือปรากฏประจักษ์แห่งการรุกคืบกลืนกินทุกสรรพสิ่งของสัตว์มนุษย์ ช่างน่าหวาดหวั่น ชวนขยะแขยงยิ่งนัก
* * *
ฉันค่อย ๆ เรียนรู้ผักหญ้ารอบ ๆ บ้าน ตามทุ่งท่าและโคกเนิน เรียนรู้จักต้นไม้ใหญ่ใบหนาตามดงดอนและภูเขาสูง
ฉันรับรู้ว่า ทุกสรรพชีวิตมีกรอบเกณฑ์เฉพาะตน ดำรงชีพในฐานะผู้ล่าและผู้ถูกล่า แต่ละสายพันธุ์มีบทบาท มีท่วงท่าลีลานำแสดงที่น่าอัศจรรย์
ฉันเดินทางเลียบเลาะห้วยหนองคลองบึงและทุกสายน้ำ ตระหนักรู้จากต้นธารถึงบาดาลลึก จากหยดน้ำแรกในแอ่งธารจนถึงอ้อมกอดแม่มหาสมุทร
ฉันสัมผัสได้ถึงความเร่งรีบ เสียงอึกทึก สัญญาณภัย ทั้งฝุ่นควันในเมือง แต่เมื่ออยู่บนทุ่งกว้าง ฉันสัมผัสได้ถึงความเรียบง่าย สงบ สามารถสูดเอาลมหายใจเข้าเต็มปอดเมื่ออยู่กลางนาไร่ ทุ่งโล่ง และเชิงผา
* * *
จากบทเรียนและแบบอย่างชีวิตสอนชีวิต ฉันเที่ยวป่าวประกาศบอกใครต่อใครว่า ต้องหยุดตัดต้นไม้ทุกต้น ต้องปลูกเสริมใหม่ทุกชนิด ต้องปลดปล่อยให้ทุกเมล็ดพันธุ์ได้แตกหน่อก่อดอกใบ
ครั้นเวลาผ่านไปไม่กี่สิบปี ผ่านช่วงวัยมนุษย์ไม่กี่รุ่น ต้นไม้ป่าใหญ่ย่อมหยัดต้นทรงตัวขึ้นอย่างน่าเกรงขาม แลละลานตาด้วยทุ่งหญ้า มีพุ่มไม้ดอกใบประดับประดา ฉายเงาร่างปฐมบทแห่งพื้นพิภพ
เห็นไหมนั่น เมื่อป่าสมบูรณ์ มนุษย์หยุดไล่ล่า หยุดแก่งแย่งทรัพยากร หยุดช่วงชิงเปลือกโลกมาครอบครอง สัตว์ทั่วแนวไพรและตามท้องทะเลก็เริงร่า พืชกล้าทั้งบนบกและน้ำลึกย่อมสำแดงกายร่ายร่ำอวดสีสัน
เห็นไหมนั่น ความชื้นจากผืนป่าเร่งหมู่เมฆรวมกันกลั่นหยดน้ำ ผืนดินดูดซับทุกเม็ดฝน แล้วค่อยปล่อยคลายทิพยสินธุ์สู่ร่องธาร หล่อเลี้ยงพืชพันธุ์และฝูงสัตว์ ก่อเกิดกลุ่มชน จนกระทั่งอารยธรรมมวลมนุษยชาติ
* * *
บัดนี้ ฉันเห็นหมู่บ้านนับหมื่นพันแทรกตัวร่มรื่นอยู่ตามแมกไม้ เห็นเมืองใหญ่ผุดสล้างสอดประสานธรรมวิถี เห็นเส้นทางสัญจรไม่ตัดเฉือนผืนป่า ไม่กั้นกักทางน้ำ ไม่เบียดบดหาดทรายขาว
ท่ามกลางการปลดปล่อยให้สายน้ำมีอิสระลิ่วไหล ใบไม้ไหวพลิก สารพัดสัตว์บรรเลงเพลง ขณะลมพัดบางเบา ฉ่ำเย็น ฉันเห็นมหาสมุทรสีมรกตต้องแสงตะวันทอประกายทองระยิบ ห้วงมหานทีดุจครรภ์ของโลก อุ้ม คุ้มครอง หล่อเลี้ยงทุกสรรพสิ่ง
แต่… ฉันมองไม่เห็นตัวเอง มองไม่เห็นมนุษย์สักคนเลย ด้วยว่า พวกเราสำนึกในความกระจ้อยร่อยของตนจึงนบนอบศรัทธา… หรือว่า พวกเราได้กินกันเองและกลืนเผ่าพันธุ์ตนจนทุกอาณาจักรถึงกาลล่มสลาย.
