บ่ายแก่ ๆ แล้ว ท้องร้องจ๊อก ๆ แล้ว ชะลอรถชิดเลนซ้ายสุด เหลือบมองหาร้านอาหารริมทางสายอุดรธานี – หนองคาย ถี่ขึ้น สักพักเห็นร้าน”อากง ขาหมู” คิดในใจ…มื้อนี้กินหนัก ๆ หน่อยคงไม่เป็นไรเพราะยังต้องใช้พลังเดินทางอีกมาก ผมสั่งตีนหมูเพิ่มไส้พะโล้โป๊ะข้าวหนึ่งจาน ขณะรออาหาร…
“รถที่จอดนั่นใช่หนังสือทางอีศานไหมคะ” พนักงานต้อนรับและรับออเดอร์เห็นสติกเกอร์ติดข้างรถเอ่ยถาม ผมตอบรับ นึกในใจว่า…เธอเป็นญาติ หรือลูกหลานมิตรสหายสายไหนหนอ เมื่อโอภาปราศรัยกันเป็นเบื้องต้น ผมจึงขอสัมภาษณ์เธอ ~ เจ้าของชื่อนาม อรดี พุทธามา เพิ่มเติม แล้วเธอได้ไปแจ้งขออนุญาตเจ้าของร้านก่อนจะเล่าชีวิตของตนเองให้ฟัง
อรดีเรียนเอกภาษาอังกฤษ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ขณะเรียนก็ทำงานหารายได้ อาทิเป็นครูสอนที่สถานศึกษาคุมองไปด้วย ปี 2554 เมื่อสำเร็จการศึกษา ได้บรรจุทำงานครั้งแรกที่ พิพิธภัณฑ์บ้าน จิม ทอมป์สัน กทม. อยู่ฝ่ายต้อนรับ แล้วย้ายไปเป็นไกด์ภาษาจีน เพราะไกด์จีนมีน้อย เธอรู้ภาษาจีนจากการอ่านหนังสือคู่มือ ด้วยความอยากรู้เนื้อหาของเพลงจีนที่ชอบฟัง ทั้งเคยลุยเดี่ยวเที่ยวเมืองจีนมาแล้ว ซึ่งจริง ๆ เธออยากเรียนภาษาญี่ปุ่นเป็นที่สุด ทำงาน 9 ปี ฤทธิ์โควิด-19 ทำให้ตกงาน จากนั้นเรียนรู้ หาประสบการณ์ชีวิต หลายที่หลายแห่ง จนเมื่อไม่กี่เดือนนี้จึงมาทำงานใกล้บ้านเกิดแห่งนี้
อรดีอ่านทางอีศานตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เลือกซื้อตามปกที่สนใจ ที่ห้องสมุดพิพิธภัณฑ์บ้าน จิม ทอมป์สัน ก็มีหนังสือทางอีศานให้อ่าน… “ทำงานที่นี่รับมือไหวนะ” ผมสังเกตเห็นเธอยืนหนึ่งทำงานคนเดียว “คนที่ผ่านงาน จิม ทอมป์สัน มา จะมีประสบการณ์มาก เพราะต้อนรับแขกทุกชาติทุกภาษา งานที่นี่ถ้าเวลามีลูกค้าเข้ามาก เจ้าของร้านที่อยู่ในครัวก็จะออกมาช่วย” อรดีเล่าบอก
อรดี พุทธามา จากนักเรียนสอบได้ที่ 1 มาทุกชั้นปี กระทั่งที่ 1 ระดับมหาวิทยาลัย ถึงวันนี้เธอคือสาวอุดรฯผู้รักการอ่าน มีทักษะด้านภาษา มีมนุษยสัมพันธ์ดี จึงไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ประกอบอาชีพอะไร เธอย่อมมีชีวิตที่มีความสุขเสมอ
