จดหมาย จากผู้อ่านทางอีศานฉบับที่ 20
“วีรบุรุษตีนเปล่า” เปลวแดดเผาแผดกล้า....ดุ่มเดินฝ่าท้าแดดฝน ตีน “กู” สู้สุดทน....แม้ ”กู” จนใช่กูเกรง ใครเห็นเป็นหยามเหยียด....พูดส่อเสียดเบียดข่มเหง หอบลูกผูกกระเตง....หมายรีบเร่งล่วงสู่เมือง นั่งรถเขามองหน้า....เขาถามหาค่าเงินเฟื้อง เพราะจนจึงขัดเคือง....ถูกเสือกไสไล่สาปส่ง ลูกน้อยคราวเกิดมา...สองดวงตามมันมืดลง ใจแทบแหลกเป็นผง....นํ้าตาร่วงทวงถามฟ้า เร่งรัดทำงานหนัก....มิรู้จักพักกายา
