ลั บ มี ด
มีดเป็นของมีคม ที่ก่ออันตรายสำหรับผู้ใช้ที่ประมาท และไม่ระมัดระวัง ทำให้เกิดเจ็บปวด หรือถึงขั้นเสียชีวิตได้ นักปราชญ์โบราณได้กำหนด เรื่องเกี่ยวกับการใช้มีดหรือของมีคมไว้ใน “โคลงพานวัน” ว่า การจะจัดทำหรือจัดหาสิ่งของมีคมทุกประเภท จะต้องดูฤกษ์ ดูวันที่เหมาะสม ถูกต้องตามตำราโบราณเสียก่อนจะได้เป็นมงคล ไม่เกิดภัยแก่ผู้เป็นเจ้าของหรือผู้ใช้โดยกำหนดไว้ดังนี้
“วันอาทิตย์ อย่าได้เข่นพร้า ตีหอก หลาวแหลน มันสิกลายเป็นผี พากโพย ฟันเจ้า” นั่นก็หมายความว่า ของมีคมทุกประเภท ไม่ควรจัดซื้อจัดหาในวันอาทิตย์ เพราะจะเกิดภัยแก่ผู้ใช้เอง แต่ปราชญ์โบราณท่านก็กำหนดไว้อีกว่า
“วันอังคารดีถ่อ พากันสร้าง เตาแหลมหอกดาบ ต้องที่ฮ้าย พาเจ้าเขื่อนแข็ง” ก็แสดงว่า วันอังคารเป็นฤกษ์เหมาะต่อการจัดซื้อจัดหาของมีคมทุกประเภท จะเกิดมงคลดีนักแล
พ่อเฒ่าเซียง เป็นคนที่ไม่ค่อยใส่ใจในเรื่องความเชื่อนัก มักฝืนคำโบราณ มีดพร้าก็ไม่ใส่ใจในการลับให้คม มักใช้มักวานให้คนอื่นลับให้บางทีก็ปล่อยให้ยายอ่อนผู้เป็นเมียลับเอง พูดแล้วพ่อเฒ่าเซียงแกเป็นคนที่ใช้ไม่ได้จริง ๆ
บักพันผู้เป็นลูกเขย มันออกเรือนไปสร้างบ้านอยู่กับเมียที่ท้ายหมู่บ้าน วันใดมันว่างก็จะไปช่วยงาน พัฒนาดูแลบ้านเรือนให้พ่อเฒ่าแม่เฒ่ามันบ้าง เป็นครั้งคราว เพราะเคยได้ยินแม่เฒ่าแกบ่นว่าพ่อเฒ่าเซียงไม่ค่อยช่วยงานอะไรแต่เรื่องเหล้าพ่อเฒ่าเซียงแกจะอยู่แนวหน้าชอบเมาเป็นรายวัน… วันนี้บักพันมาบ้านพ่อเฒ่าเซียง
“เออ… มาบ้านพ่อก่ะดีแล้ว พันเอ้ย แกยังหนุ่มแน่น เมื่อวานแม่เฒ่าแก บอกให้พ่อขึ้นไปตัดกิ่งมะขาม ที่ยื่นมาหาหลังคา พ่อแก่แล้วขึ้นไม่ไหว แกขึ้นไปตัดให้พ่อหน่อย” แกเริ่มใช้บักพันอีกแล้ว
“พร้าอยู่ไหนล่ะพ่อ?” บักพันถาม
“ไปถามแม่เฒ่าแกเด้อ อยู่หลังบ้านโน่น!” พ่อเฒ่าเซียงโยนไปหาแม่เฒ่าอ่อน
พอบักพันมันไปหลังบ้าน จะเอาพร้าเท่านั้นแหล่ะ แม่เฒ่าอ่อนแกส่งเสียงเอ็ดมาทันที
“พร้าบ้านนี้ทื่อเป็นธรรมชาติเด้อ พ่อเฒ่าขี้เมา บ่เคยลับเลย!”
บักพันจับพร้าได้ เดินไปที่ต้นมะขาม มันปีนขึ้นไปตัดกิ่งมะขาม
“ป๊อก ๆ ๆ”
“ป๊าดโท๊ะ! พร้าเจ้าคือทื่อแท้พ่อเฒ่า!”
บักพันมันว่า พร้อมกับตัดกิ่งมะขามด้วยความยากลำบาก และแล้วก็ได้ยินเสียงของแม่เฒ่าอ่อนลอดออกมาจากหลังบ้าน
“โอ้ยพันเอ้ย! บ้านนี้บ่ทื่อแต่พร้าในมือแกเด้อ พร้าประจำกายพ่อเฒ่ามึงน่ะ ฟันบ่ได้มาเป็นปีแล้ว!”
ลายเส้น : ศิลป์วัตร วิศาลศักดิ์
