”…ความสุขนั้น ใผบ่ส่องตาเห็น
ทุกโขขัง ขอดโฮมมีฮู้
ใผผู้มีลาภแล้ว ซ้ำเล่าพลอยทุกข์
เป็นดั่งกงเกวียนมัน ปิ่นเวียนเลิงเรื่อย
โลกนี้บ่เที่ยงหมั้น เสมอดั่งนีระพาน
อินทร์พรหมทังเทวา ส่วนตายจมม้วน
สัตว์อยู่ใต้แหล่งหล้า พื้นโลกเฮาเห็น
ความตายแขวน ซู่คนบ่คลายเว้น…“
[จากหนังสือ ประวัติเมืองอุบลราชธานี (สำนวนอีสาน) โดย ปรีชา พิณทอง]
