# แด่... ทองแถม นาถจำนง ("โชติช่วง นาดอน")
วันนี้เพื่อนน้อมรับนามเกียรติยศ "ศรีบูรพา"ปรากฏวงวรรณศิลป์
เพียรบรรยายหมายให้ได้ยลยิน บางแหว่งวิ่นครั้งเที่ยวเตร่ประเดประดัง
เขาไฟลุกไฟโชนเขา"โชติช่วง" ต้องลุล่วงไตร่ตรองสมองสั่ง
เร่งค้นคว้าปัญญาเสริมเพิ่มพลัง เช่นสายน้ำท้นถั่งทุ่ง"นาดอน"
เป็นผู้รู้ในหมู่มิตรสหาย กองหนังสือหลากหลายใช้สั่งสอน
จากรุ่นปู่ถึงรุ่นพ่อไม่ลดทอน ล้วนแต่หนอนหนังสือคือชีวิต
อ่านทุกอย่างทุกสถานอ่านและอ่าน ด้วยความสุขสนุกสนานเบิกบานจิต
ได้เรียนรู้ถูกผิดใคร่ครวญคิด ได้สาธิตทุกสิ่งยิ่งรอบรู้
รู้โครงสร้างร้างทรุดสังคมไทย รู้ยุทธศาสตร์การแก้ไขใจพร้อมสู้
รู้ผูกมิตรแยกห่างทางศัตรู เฝ้าตามดูหูสดับรับเป็นไป
วิทย์ มนุษย์ ศิลปะ ทุกแขนง รู้แจกแจงแจ้งสุดพราหมณ์พุทธไสย์
สัมผัสมวลวิชาเนื้อตาใจ เดินทางไกลทั่วสารทิศติดปีกบิน
ทุกตำรับตำราสารคดี ทุกบันทึกโบราณมีซึมซับสิ้น
ทุกสัมผัสรสชาติทั้งดื่มกิน ละมุนลิ้นละไมรสจดคะนึง
รู้ยืนนั่งกินอยู่คู่โลกียะ อุตตระสูงสุดวิมุติถึง
รู้สัมผัสสงบเย็นเห็นตราตรึง รู้อาจเผลอจิตขาดผึ่งพึงสังวรณ์
แล้วสุขภาพโทรมทรุดฉุดป่วยไข้ ครอบครัวเอาใจใส่ไม่ทอดถอน
เพื่อนมิตรล้วนโอบเอื้อแลอาทร หากพักผ่อนพอแล้วมุ่งแนวรบ
แนวรบด้านวัฒนธรรมนั้นล้ำลึก "ทองแถม"ตกผลึกศึกตอนจบ
"นาถจำนง"ชูอาวุธเข้าสมทบ มวลประชาต้องประสบชัยชนะ.
*วันนักเขียน
๕ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๖
ชีพสิ้นชื่อยืนยง
เขาคือคุณชายของแม่
ได้เชื้อพ่อแท้แท้มาทุกอย่าง
นักเลงหนังสือ สุรา บางบาง
เดินทางขึ้นล่องท่องโลกา
รักศิลป์แต่ต้องเรียนวิทย์
เมื่อเติบใหญ่จึงใช้สิทธิ์แสวงหา
สัมผัสชีวิตชาวไร่ชาวนา
จนเป็นทหารประชาฝ่าพาลภัย
เป็นนายแพทย์ก็ดั่ง"หลู่ซิ่น"ว่า
แพทย์รักษาคนได้กี่คนไม่
ศาสตร์แห่งศิลปวรรณคดีนี้เกรียงไกร
ใช้เยียวยาคนยากไร้ทั้งแผ่นดิน
เขาเชิดชูหลักปัญญาภิวัตน์
ยืนหยัดมุ่งทำงานสานท้องถิ่น
ทองแถม นาถจำนง คงยลยิน
แม้วันนี้ชีพสิ้นชื่อยืนยง.
