คน และการเปลี่ยนผ่าน
คอลัมน์ : บทบรรณาธิการ
นิตยสาร “ทางอีศาน” ฉบับที่ ๕๖
ปีที่ ๕ ประจำเดือนธันวาคม ๒๕๕๙
ฉบับ: “พระอัจฉริยภาพด้านศิลปิน” สู่ “พระพุทธนวราชบพิตร”
*
*
คนแต่ละวัยซึมซับความเปลี่ยนแปลงแห่งฤดูกาล ฝน หนาว ร้อน ไม่เหมือนกัน ขึ้นอยู่กับวันวัยที่ผันผ่านจึงสัมผัสรู้ได้ตามวงปีแห่งชีวิตที่เพิ่มขึ้น
คนต่างอาชีพ ฐานะ ภูมิรัฐศาสตร์ ระดับการศึกษา สภาพแวดล้อมของการดิ้นรนดำรงชีพจะรับรู้สภาพเหตุการณ์บ้านเมืองแตกต่างกัน จนเมื่อมีวิกฤติภายในและภายนอกประเทศ ด้วยผลกระทบถึงตัวจึงจะตื่นตระหนก พรมแดนความรับรู้อาจเปิดขยาย
คนแต่ละชาติพันธุ์วรรณา มีวิถีฮีตคองประเพณี จิตวิญญาณ เฉพาะของตน ต้องน้อมศึกษาเรียนรู้ เคารพในศักดิ์ศรีซึ่งกันและกัน นี่เป็นฐานแห่งความสามัคคีและพลังที่เกรียงไกรของทุกชุมชนและสังคม
คนในดินแดนที่ถูกขีดแบ่งเขตประเทศ จะถูกสร้างมายาคติความรักและการคลั่งชาติอย่างฝังลึก จนถึงกาลใกล้ดับสลายของจักรวาล จึงยอมรับความเป็นเผ่าพันธุ์ และการอยู่ร่วมโลกเดียวกัน ถึงกระนั้นก็ยังไม่ใช่เรื่องที่สายเกินไป
คนทุกคนรู้ว่าเกิดมาต้องตาย ไม่วันนี้ก็วันพรุ่งแต่ถ้าหากยังไม่เจ็บป่วยถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อ ไม่ถูกโบยตีด้วยชราภาพอย่างที่สุด น้อยคนนักจะเตรียมพร้อมทางความคิดจิตใจเพื่อยอมรับความตายได้
คนที่เต็มคนคือ คนผู้เข้าใจเข้าถึงด้านในตัวเอง รู้จักครอบครัวและกำพืดของตน รู้จักความคิดฝัน จินตนาการ หมั่นเพิ่มพูนทักษะความสามารถ มุ่งมั่นสู่การสร้างสรรค์ชีวิตและโลกอย่างไม่ลังเล และไม่ยอมจำนน
คนที่เป็นปัจเจกชนต้องเข้มแข็ง หยิ่งทะนงในความเป็นตัวของตัวเอง เมื่อรวมกลุ่มจึงจะทรงค่า มีแก่นและเป้าหมาย เมื่อพัฒนาเป็นชุมชนจึงเจริญ ถึงระดับประเทศชาติก็รุ่งเรือง สงบสุขสันต์
คนส่วนใหญ่จะมีชีวิตความเป็นอยู่เพียงพอได้ ต้องใช้ปัญญาใช้ต้นทุนทางวัฒนธรรมอันดีงามที่สั่งสมแต่ครั้งบรรพชน สร้างชุดองค์ความรู้ใหม่ขึ้นมา ก้าวออกจากกรอบวิถีหาอยู่หากินแบบเก่า ช่วยกันกำหนดโครงครอบสังคมที่ยุติธรรม ขจัดความเหลื่อมลํ้า เพิ่มคํ้าคุณธรรมร่วมคัดสรรคนเก่งคนดีเข้าไปบริหารจัดการงานแผ่นดิน ให้ยิ่งมีหน้าที่รับผิดชอบสูงยิ่งเสียสละ
ครุ่นคำนึงในวันเปลี่ยนรัชกาล-ผ่านพุทธศักราช
ปรีดา ข้าวบ่อ
บรรณาธิการอำนวยการ
