ฝูงซอมบี้ ฟุตปาธ ชะตากรรม
หยดหยาดเข้มข้นนั้น
ไหลหลั่งลงมาจากใบหน้าฉัน
สีแดงไม่ต่างจากสีแดงของแถบสีขาวแดง
ของสัญญาณห้ามจอดที่ทาไว้ขอบฟุตปาธ
ตรงที่หน้าฉันถูกกระแทกอย่างแรง
ปีศาจในคราบความรักเก่า
กำลังรัวมือและแขนขึ้นลงเหมือนเครื่องจักรทำลายล้าง
ลำตัวและสองขาของมันคร่อมอยู่บนหน้าท้องของฉัน
เสียงกรีดร้องดังอย่างเจ็บปวด
เป็นเสียงที่ฉันได้ยินมาจากภายในกล่องเสียงของตัวเอง
ทว่าเบื้องหน้าฉัน ไร้ความช่วยเหลือใด
ฉันเห็นซากศพมากมายเดินได้
ไม่ต่างจากซอมบี้ที่เคยเห็นในหนัง
พวกที่ใช้ซากร่างกายเคลื่อนไหวไปมา
บ้างป่ายปีน บ้างส่งเสียงครางในลำคอ
พวกมันกำลังหลั่งไหลกันมา
เพื่อมุงดูชะตากรรมของฉันอย่างเพลิดเพลิน
ดั่งเป็นมหรสพโรงเล็กริมทาง
พวกมันไร้ความรู้สึก
ไร้ความคิด
ไร้จิตใจ
ฉันสิ้นหวัง…
ไม่มีซากศพใดสบตาฉันเลย
ท้องถนนมีแต่พวกซอมบี้ที่ไม่รับรู้
ก่อนสติขาดสะบั้นลง
พร้อมหัวที่ถูกกระชากขึ้นลงโขกกับพื้นถนน
แว่วเสียงปีศาจก้องดัง
“เรื่องของครอบครัว คนอื่นอย่ายุ่ง!”
