ห า ก เ งี ย บ งั น คื อ ร่ำ ล า ฉั น เ ข้ า ใ จ
หรืออาจเป็น ความผิดเพี้ยน ของความรัก
ที่เกิดจาก ซากหัก ของโขดหิน
ที่เกิดจาก หยดน้ำ ร่วงสู่ดิน
ที่เกิดจาก แหว่งวิ่น ของคืนวัน
จึงเป็นเหมือน เมล็ดพันธุ์ ที่ขึ้นผิด
ผลิช่อน้อย ทีละนิด ผ่านม่านฝัน
เพียงลืมตา สูดกลิ่นไอ ดวงตะวัน
ช่อดอกไม้ ช่อนั้น ก็หักลง
จูบลงบน โขดหิน อันแตกหัก
ขอบคุณรัก ก่อนจาก เป็นผุยผง
ได้เบ่งบาน เพียงแค่เสี้ยว แล้วสิ้นลง
ยังดีกว่า พลัดหลง อย่างค้างคา
ที่ตรงนี้ เสมือนเรือน แห่งสุสาน
ทิพย์วิมาน ตระการ อันเหว่ว้า
แต่มิอาจ รั้งเธอ ให้กลับมา
หากเงียบงัน คือร่ำลา ฉันเข้าใจ
