เถ้ากระดูกที่หายไป ของหญิงชราร้อยหนึ่งปี
๑.
ผ่านร้อยหนึ่งปีของหญิงชรา
ณ ชายฝั่งทะเลอ่าวทองคำ
ชั่วชีวิตต่อบุญประเพณีแห่งโพธิญาณ
คลอหยาดเหงื่อหลั่งลงอาบร่าง ชโลมเลี้ยงการเติบโตของลูกทั้งสิบสอง
หยัดกล้า ผจญภัยในฐานะหญิงม่าย จากชายฝั่งทะเลตะวันออก
หกขบวนขันหมาก เสียงกลองยาวสะท้อนลงในหยาดสุราสามสิบห้าดีกรี
และการส่งลูกสาวมอบแด่ชายต่างฐานะ ต่างศีลธรรม
พลางก้มหน้ารับบางมลทิน โดยมิหวั่นต่อวาจาร้าย การสาปแช่ง
ขณะน้อมรับความบัดสี โอบกอดลูก หลาน บางคนจากโลกกระหน่ำโบย
กล้ำกลืนดวงไฟลงสู่ดวงใจที่ร้าวสลาย
ต่อการเนรคุณของลูกบางคนเยี่ยงดิรัจฉาน
ด้วยอาชีพแม่ค้าปลาที่ผ่านการขอดเกล็ดปลามาทั้งชีวิต
ด้วยผิวกายชราแห้งระแหง สายตาฝ้ามัว ความทรงจำค่อยเลือนหาย
กลายสภาพเป็นหญิงชราผู้นั่งหยิบหนามออกจากกาย
๒.
ณ หาดทรายแก้ว ตำนานแห่งพระธาตุเมืองนคร
ขาวเนียนทรายชายฝั่งดั่งปทุมถันแห่งแม่ธรณี
พระทันตธาตุแผ่ศรัทธา สร้างความเป็นไปตามวิถีจวบปัจจุกาล
แม่เฒ่าผ่านร้อยคลื่นฤดูมรสุม ภายใต้ร่มเงานั้นในใจ
ด้วยนางมิเคยเดินทางไปสักการะภายใต้ร่มเงาอย่างจริงแท้
จวบถึงกาลลาลับของนาง
ร่ำลือถึงจำนวนผู้เดินทาง จากทุกหมู่บ้านชายฝั่งทะเล
จรเรือข้ามโพ้นฟ้า จรเท้ามาเพื่อกราบไหว้
สายลมครางครวญ ใบมะพร้าวสะบัดใบร่ำร้อง หมู่เมฆเคลื่อนอ้อยสร้อยกำสรวล
คลื่นคลุ้มสาดเกลียวฟอง ดั่งกลีบดอกไม้ร่วงอำลา
นกนางแอ่นบินโฉบลงแตะผืนทราย คารวะเป็นครั้งสุดท้าย…
๓.
ผ่านพิธีศพ และไฟกลืนร่างเธอสู่ธรรมชาติ
ร้อยวันผ่าน
หลังการเก็บผงธุลีสุดท้าย การร่ำลาของลูกหลานแห่งยุคสมัย
เมื่อเถ้ากระดูกในโกศของหญิงชรากลับหายไป
แลเพียงความหลงลืมที่ไม่ควรกล่าวถึง และหาสาเหตุใด ๆ เสียแล้ว
อนุสาวรีย์หญิงผู้หยิบหนามออกจากกาย ถูกกลืนหายไปกับสายลมที่ไร้ฤดูกาล
ไร้แม้สถูป บัวจารึกนามอันนิรันดร์…
๔.
โกศกระดูกที่หายไป
เถ้าธุลีของเธอมีคุณค่าเพียงฝากไว้กับสัปเหร่อ
มิอาจไปสถิตเหนือหิ้งบูชา ณ บ้านลูกหลานคนใด
ดุจดาวลาลับฟ้า สิ้นปรากฏแสงความทรงจำ
ปริวิตกไหมหยาดน้ำค้าง ที่ช่วงอายุแสนสั้น
หรือเพียงเกิดมาฝันตื่นหนึ่งแล้วลืมเลือน
อัฐิธาตุของหญิงชราผู้หยิบหนามออกจากกาย
ลมหายใจแห่งตำนานจากอดีตจวบปัจจุบัน และอนาคตกาล
ต้นธาร ร้อยเรียงสายเลือดเป็นหนึ่งเดียวทุกกาลสมัย
นับร้อยชีวิตต่อสายธาร มาจากครรโภทรแห่งแม่เฒ่าร่างเล็ก ๆ
เถ้ากระดูกสูญหายไป ในความบกพร่องอันใหญ่หลวงต่อบรรพชน
อาจร่องรอยความรักของท่าน สลักลงจารึก
ณ กลางศิลาใจกตัญญูของพวกเขามิลึกพอ…
เพียงอนุสาวรีย์สายลม
ที่โอบกอดเถ้ากระดูกเธอที่หายไปไว้อย่างนิรันดร์
รูปธรรมของหญิงผู้หยิบหนามออกจากกาย
หายไปกับสายลมที่ไร้ฤดูกาล
ไปหลอมรวมสู่ความมิเที่ยงแท้แห่งโลกอันเป็นนิรันดร์
ณ ชายฝั่งหาดทรายแก้วทะเลตะวันออก…ฯ
