๓๖๕ น้ำพริก – ๑๐. น้ำพริก ผกค. สูตร ๕ ปลาทูกับน้ำพริกผงชูรส
โดย: ทองแถม นาถจำนง
ผมเป็นหมอประจำกองร้อย ๘๕ เขต ๘ ดอยยาว-ผาหม่น จังหวัดเชียงราย แต่ก็ไม่ค่อยได้นอนในกองร้อยส่วนใหญ่ถูกส่งออกไปทำงานชายขอบฐานที่มั่น งานประจำคือไปกับหน่วยลำเลียง ขนอาวุธลงเขาไปส่งสหายที่ขับรถปิคอัพมารับขนส่งไปที่เขตงานใหม่ ๆ ในภาคเหนือ แล้วก็แบกของลงจากรถปิคอัพกลับฐานที่มั่น ครั้งหนึ่งทำตัวเสียสละแบกรับงานหนัก รับแบกกระทะใบบัว เที่ยวนั้นฝนตกหนัก หนักเหนื่อยเหลือเกิน สุดท้ายลื่นโคลนลงเขา ทำหูกระทะหักไปหูหนึ่ง ดีที่ร่างกายตัวเองไม่บุบสลาย แต่ที่สุดก็แบก (เป๊อะ) กระทะใบบัวไปถึงที่หมาย
นอกจากสิ่งของที่สหายทางพื้นราบจัดส่งให้แล้ว ก็รับสหายขึ้นภูมาด้วย
ถ้าเป็นสหายที่เคยอยู่ป่ามาแล้ว ท่านก็มักจะมีของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้หน่วยลำเลียง นั่นคือหนังสือพิมพ์ไทยรัฐ ไม่ได้สนใจอ่านหรอก เอามาเก็บไว้มวนยาสูบน่ะ นาน ๆ จึงจะได้ของกินจากในเมือง เช่นคราวหนึ่ง รับสหายจัดตั้งกลับขึ้นดอย ท่านติดปลาทูนึ่งมานิดหน่อย พอตอนเช้าหยุดกินข้าวกัน จะตำน้ำพริกก็ไม่ได้เพราะอยู่ชายขอบฐานที่มั่น ได้แต่กินปลาทูกับน้ำพริก (ผกค. สูตร ๑) ที่ห่อไว้
สหายที่กลับจากในเมืองมีผงชูรสกับปลาทูนึ่ง เอาผงชูรสละลายน้ำเติมลงไปในน้ำพริกสูตร ๑ แล้วกินกับปลาทู เป็นครั้งแรกในรอบปีครึ่ง กลายเป็นมื้อวิเศษอีกมื้อหนึ่ง สำหรับ ทหาร ทปท.
วันนั้นผมกลั้นน้ำตากินปลาทูไป เศษ ๑ ส่วน ๔ ตัว ไม่กล้ากินมากเพราะสหายคนอื่นตัวใหญ่ต้องกินข้าวมากกว่าผม
นั่นเป็นครั้งเดียวที่ได้กินปลาทูระหว่างชีวิตสองปีในป่าเขา
