“จึงความจนก็งาม…แค่ความพอ” กวี
และจะยังคงยิ้มอย่างอิ่มหวัง
ในเรือนรังแห่งสุขอย่างทุกหน
แม้รู้โลกเคลื่อนเวียนและเปลี่ยนวน
จึงความจนก็งามแค่ความพอ
ไม่เคยบอกหรอกว่าจะคว้าดาว
แค่รู้ร้อนรู้หนาวไว้ก้าวต่อ
ไม่วาดหวังวาสนามาพะนอ
กราบกรานขอเทวดานางฟ้าใด
ข้าวเต็มนาปลาเต็มหนองแค่ปองหมาย
ห่มคลุมกายเพียงเสื้อผ้าที่หาได้
มีท่อนฟืนเพียงพอให้ก่อไฟ
มีข้าวไว้ให้พอกินก็ยินดี
คือความสุขง่ายงามตามประสา
ดั่งชะตาวางจัดชัดถ้วนถี่
ผ่านวัยเยาว์ล่วงชรามานานปี
ไม่เคยมีความฝันไว้บั่นทอน
อยู่ในโลกมุมมองของความจริง
อยู่ในสิ่งเป็นมาตรงหน้าก่อน
กับหัวใจที่ไม่หวั่นและสั่นคลอน
ไม่โอนอ่อนให้ความทุกข์มารุกราน
และจะยังคงยิ้มอย่างอิ่มหวัง
สุขยังตั้งอยู่บนทางที่ย่างผ่าน
บริบทงดงามทุกยามกาล
เป็นคนเฒ่าเล่าตำนานผู้กร้านกรำ
