บทกวี

ปิดกรุงเทพฯเคอร์ฟิวประเทศไทย โรคห่าระบาดใหญ่ปีหกสาม โลกมนุษย์โควิดขวิดลุกลาม ศึกหนักกว่าสงครามมหันตภัย

ชีวิตคนนา เริ่มด้วยจ้างควายเหล็กมาไถ-คาดและมอบ ในอัตราไร่ละ 600 บาท

....ฟ้าหมู่บ้านงดงามสีครามไสว ....ฤดูกาลบันดาลใจให้ใฝ่ฝัน ....พลังรากหญ้าดั่งของขวัญกำนัล ....อิ่มอุ่นสุขมีแบ่งปันนั้นมือเรา

ในภาวะวิกฤติโควิด ผู้คนเดินทางสัญจรไปมาน้อยลง แต่ยานยนต์บรรทุกสินค้าทุกชนิด กลับเพิ่มมากขึ้น มากขึ้นทั้งน้ำหนักและความเร็ว

มอบธงแล้วต้องจ้วงเหล้าจากไหใหญ่ เหล้านี้ต้มด้วยใจรสเข้มข้น ยกจอกแรกถวายแถนเบื้องบน สาดจอกสองบูชาบรรพชนคนสร้างไท ตำจอกสามกับมวลมิตรสหาย กินดื่มให้ชุ่มใจกายเพื่องานใหญ่ อิ่มหนำแล้วเราออกเคลื่อนขบวนไกล ไปเฮาไปไปแปงสร้างทางอีศาน... ไปเฮาไปไปแปงสร้างประเทศไทย...

น้องเอยน้องเพียงฟังเสียงจากหัวใจพี่ หวาดไหวฤดีอ่อนล้าทรมาน พี่จากนามาห่างไกลนิวาสถาน สุดเส้นแล้วต้องซมซานกลับคืนพื้นถิ่นเฮา

ดอกแดดแสงแสดแผดผ่าว ดอกคูนเหลืองพราวพูนฟ้า ดอกเห็ดผ่องพ้นดินมา เมษาสงกรานต์บ้านเฮา

ดอกคูนแย้มระย้าบานอีสานถิ่น เหลืองโพลนทั่วธาณินทร์เวิ้งฟ้าใส บ้างโรยร่วงรอรับคนจากไท จากเหนือใต้กลับบ้านสงกรานต์นี้

ยามฤดูงามแล้งร้อนอบอ้าว ร้อนจนร้าวกายใจไร้ทีปอยู่ จานดอกคูนเฟื่องฟ้าแดงเหลืองชมพู ม่วงตะแบกชุบชูชีวาไว้

เดินหน้าฆ่าคนมือเปล่า มีบั้งเติมดาวบนบ่า เบี้ยเลี้ยงเงินเดือนเหลือคณา อาวุธยุทโธปกรณ์

22 – 2 – 22 ——————— บทพิสูจน์อารยธรรมแห่งยุคสมัย *** 0 เปิดโรงเรียนประชาธิปไตย ประเทศน้อยใหญ่ได้เรียนรู้ ทุกองคาพยพยกเป็นครู หยุดตาดูหูฟังทั้งโลกา...Read More

มะเจซิน โลกยลยินภาพนามนี้สุดหวั่นไหว วีรสตรีประชาธิปไตย เผด็จการพรากเธอไปที่เมียนมา

กระหึ่มเพลง"โลกไม่ดับสูญ" ใช่โศกาอาดูรพูนทุกข์ท้น เสียงนี้คือสัตย์ปฏิญาณตน ร่วมสู้จนชีพวายถวายศรัทธา

เสียงเคาะกะโหลกกะลากาละมัง โป๊กเป๊กปึงปังที่เมียนมา เสียงแตรเคยหนวกหูกวนบาทา เสนาะโสตนักหนาเวลานี้

แสงตะวันสาดสว่างทั่วพื้นหล้า แต่เช้านี้ชาวเมียนมาใจมืดหม่น หวังและฝันมั่นสมัยอารยชน กลับถอยร่นในกำมือเผด็จการ