บทกวี

พร - นี้พรชีวิตติดตนมา ศักดิ์ - เกียรติยศพาเหลื่อมเหลือง ส่อง - สุขมอบพี่น้องทั่วบ้านเมือง แสง - จากพรแจ้งฮุ่งเฮืองบ่มิดหาย

เมื่อเดือนตุลาคม ๒๕๑๖ ประชาชนทุกสาขาอาชีพ นักเรียน นักศึกษา คนหนุ่มสาว นับหมื่นนับแสนออกจากบ้านไปร่วมส่วนการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ หลายคนไม่ได้กลับบ้านอีกเลย บางคนกลับไปด้วยร่างกายพิการ บางคนกลับไปด้วยความรู้สึกใหม่ เหตุการณ์ ๑๔ - ๑๕ ตุลาคม มีผู้เสียชีวิต ๗๑ คน บาดเจ็บ ๘๕๗ คน

อีกาฮ้องกากา อยู่เถียงนายามเที่ยง แดดกะฮ้อนเปรี้ยงเปรี้ยง ตะวันเกลี้ยงปานหมากแตง ถ้อยแถลงของนายเจ้า อีสานเฮาคือลาว แสนสิสุดปวดร้าวยามมีคนมาลบหลู่ อีสานเฮากะฮู้บ่สู้ว่าจังได๋

ฝนตกฝนตกจากฟ้า ตกลงมาสู่ไร่สู่นา แห้งแล้งจนแสนระอา ตกลงมาอย่าช้าเร็วไว

แก๊ว แก๊วโก่งคอร้อง เสียงกึกก้องกระพือบิน จ๊อก จ๊อกที่ได้ยิน เสียงกระจอกร้องสู้ตาย

สมัยโบราณ คนชอบร้องเพลงเกี่ยวกับธรรมชาติ หิมะและดอกไม้ ดวงจันทร์และสายลม กลุ่มหมอก ภูเขาและลำน้ำ

ดาวโลกเมื่อเริ่มวิวัฒน์จนเกิดวัฏจักรขึ้นเป็นธรรมดาธรรมชาตินั้น จะงดงาม สุกสกาว สว่างไสวในเวิ้งจักรวาลปานใด

ช่างน่าอัศจรรย์ ! ภายใต้โครงครอบของสังคมศักดินาล้าหลัง ผืนแผ่นดินแห่งนี้ได้ให้กำเนิดบุตรหลานที่ดีเลิศ นักมนุษยภาพ จิตเอิบอาบประชาธิปไตย หัวใจสุภาพบุรุษนักประพันธ์ ผู้ถือปากกาเป็นอาวุธ “...ยิงกระสุนแห่งถ้อยคำและเหตุผล จนกว่าเราจะล้มลงและหมดกำลัง เรายิงเพื่อความถูกต้องชอบธรรม” นาม ~ กุหลาบ สายประดิษฐ์

ขอบพระคุณได้เกิดมาร่วมโลก พบแต่สุขสิ้นโศกทุกสถาน ทุกพื้นที่กิจกรรมกิจการ ทุกเนื้องานประทับแน่นทุกกิริยา

กราบขอบพระคุณคุณตาไพรัตน์ แย้มโกสุม ในวัย 80 ปีผู้อาวุโสแห่งเมืองปะหลาน - พยัฆคภูมิพิสัยสำหรับคำพร แด่...คณะชาวทางอีศาน และผู้อ่านทุกคน

แลตะลึงสะพรึงผวาภาพปรากฏ อกระทดระท้อหนอชีวิต อำนาจเงินเหรียญตราประกาศิต อำมหิตเกินมนุษย์สุดระอา

...ฟ้าหลังฝนฝนหลังฟ้าธรรมปรากฏ ไร้กะเกณฑ์กำหนดกฎฟ้าฝน ทั้งฝนฟ้าเปิดปลอบครอบจิตคน ต้องก้าวพ้นฝนฟ้าใต้ฝ่าตีน...

เมื่อต้องหันหน้ามางานไร่มัน ทุกคนแหงนหน้าดูฟ้า ภาวนาไม่ให้ฝนตก ไม่เช่นนั้นหัวมันจะเน่าเสีย

ฟ้าหมู่บ้านงดงามสีครามไสว ฤดูกาลบันดาลใจให้ใฝ่ฝัน พลังรากหญ้าดั่งของขวัญกำนัล อิ่มอุ่นสุขมีแบ่งปันนั้นมือเรา

๐ แด่เธอเยาวมิตร เมื่อเธอรักการคิดการอ่านเขียน เมื่อเธอมุ่งมั่นขยันร่ำเรียน อนาคตจักแปลงเปลี่ยนด้วยมือเธอ