บทกวี

ย้อนลงลึกเรื่องราวบุราณสมัย บรรพชนไทด้ำก่อนกี้ กินอยู่ทุกข์สุขมาหลายพันปี ณ"บ้านเชียง"แห่งนี้สักขีพยาน

ทิพย์สถานวิมานมนุษย์ ธรรมชาติพิสุทธิ์สวรรค์ แม่น้ำภูเขาดวงตะวัน คืนค่ำดาวจันทร์กระจ่างตา

ฝนสั่งฟ้า... ด้วยถ้อยคำอำลาแสนชื่นฉ่ำ สาดซัดพัดกรรโชกลำนำ โหมกระหน่ำพลังทั้งคืนวัน

เน่าในทั้งระบบระบอบ เน่าในกฎกรอบระเบียบเก่า เน่าในค่านิยมงมเงา เน่าในจนดำเทาดูขาวงาม

พร - นี้พรชีวิตติดตนมา ศักดิ์ - เกียรติยศพาเหลื่อมเหลือง ส่อง - สุขมอบพี่น้องทั่วบ้านเมือง แสง - จากพรแจ้งฮุ่งเฮืองบ่มิดหาย

เมื่อเดือนตุลาคม ๒๕๑๖ ประชาชนทุกสาขาอาชีพ นักเรียน นักศึกษา คนหนุ่มสาว นับหมื่นนับแสนออกจากบ้านไปร่วมส่วนการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ หลายคนไม่ได้กลับบ้านอีกเลย บางคนกลับไปด้วยร่างกายพิการ บางคนกลับไปด้วยความรู้สึกใหม่ เหตุการณ์ ๑๔ - ๑๕ ตุลาคม มีผู้เสียชีวิต ๗๑ คน บาดเจ็บ ๘๕๗ คน

อีกาฮ้องกากา อยู่เถียงนายามเที่ยง แดดกะฮ้อนเปรี้ยงเปรี้ยง ตะวันเกลี้ยงปานหมากแตง ถ้อยแถลงของนายเจ้า อีสานเฮาคือลาว แสนสิสุดปวดร้าวยามมีคนมาลบหลู่ อีสานเฮากะฮู้บ่สู้ว่าจังได๋

ฝนตกฝนตกจากฟ้า ตกลงมาสู่ไร่สู่นา แห้งแล้งจนแสนระอา ตกลงมาอย่าช้าเร็วไว

แก๊ว แก๊วโก่งคอร้อง เสียงกึกก้องกระพือบิน จ๊อก จ๊อกที่ได้ยิน เสียงกระจอกร้องสู้ตาย

สมัยโบราณ คนชอบร้องเพลงเกี่ยวกับธรรมชาติ หิมะและดอกไม้ ดวงจันทร์และสายลม กลุ่มหมอก ภูเขาและลำน้ำ

ดาวโลกเมื่อเริ่มวิวัฒน์จนเกิดวัฏจักรขึ้นเป็นธรรมดาธรรมชาตินั้น จะงดงาม สุกสกาว สว่างไสวในเวิ้งจักรวาลปานใด

ช่างน่าอัศจรรย์ ! ภายใต้โครงครอบของสังคมศักดินาล้าหลัง ผืนแผ่นดินแห่งนี้ได้ให้กำเนิดบุตรหลานที่ดีเลิศ นักมนุษยภาพ จิตเอิบอาบประชาธิปไตย หัวใจสุภาพบุรุษนักประพันธ์ ผู้ถือปากกาเป็นอาวุธ “...ยิงกระสุนแห่งถ้อยคำและเหตุผล จนกว่าเราจะล้มลงและหมดกำลัง เรายิงเพื่อความถูกต้องชอบธรรม” นาม ~ กุหลาบ สายประดิษฐ์

ขอบพระคุณได้เกิดมาร่วมโลก พบแต่สุขสิ้นโศกทุกสถาน ทุกพื้นที่กิจกรรมกิจการ ทุกเนื้องานประทับแน่นทุกกิริยา

กราบขอบพระคุณคุณตาไพรัตน์ แย้มโกสุม ในวัย 80 ปีผู้อาวุโสแห่งเมืองปะหลาน - พยัฆคภูมิพิสัยสำหรับคำพร แด่...คณะชาวทางอีศาน และผู้อ่านทุกคน

แลตะลึงสะพรึงผวาภาพปรากฏ อกระทดระท้อหนอชีวิต อำนาจเงินเหรียญตราประกาศิต อำมหิตเกินมนุษย์สุดระอา