ส่องซอด โดย ต้อง บุตรศรีชา
ผมเคยได้ยินชื่อนี้ “บุญประทายข้าวเปลือก” แต่ไม่ค่อยแพร่หลายครับ แต่ลักษณะการทำบุญ คือหลังฤดูเก็บเกี่ยวชาวบ้านจะนำข้าวเปลือกไปถวายวัดเพื่อนำไปขาย นำเงินที่ได้มาบูรณะวัดวาอาราม ศาสนาคาร และกิจกรรมของสงฆ์
เริ่มแล้วนวนิยายแห่งชีวิตที่ยังไม่เคยตีพิมพ์ ของ อุดร ทองน้อย เรื่อง “ดอกขะเจียวจากโคกขี้แลน”
จารย์แก้ว กับ จารย์บุญ สองเสี่ยวออกจากหมู่บ้าน เดินทางไกลไปหาเรียนวิชามาสร้างบ้านแปงเมือง บนยอดสูง'ภูปุ' ฐานส้องสุมกำลังของข่าเรอแดว สองเสี่ยวฝ่าด่านทดสอบโหดหินจนได้รับการต้อนรับ กระทั่งจารย์บุญได้ 'อีแพง' ลูกสาวผู้นำ - เพียกมมะแดง มาเป็นคู่ครอง ที่สำคัญจารย์บุญได้รับทอดดาบต้นตระกูลเผ่าข่า 'ดาบตาวฮางเซ็ง' มาไว้พิทักษ์รักษาและเพื่อกู้บ้านกู้เมือง
อุรังคธาตุ-นิทานพเนจร : สู่เมืองหนองหานหลวง (๓)
แม้ในวันเดินทางจะมีฝนหลงฤดูตกกระหน่ำลงมาในช่วงเดือนธันวาคม แต่อุปสรรคเพียงแค่นี้ก็ไม่สามารถทำลายความตั้งใจในการไปนมัสการรอยพระพุทธบาทของฉันได้
ชื่อหมา
มีหมาอยู่ตัวหนึ่งที่มีสีลายด่างสลับหลายสี เหมือนกับช่างเขียนเอาสีมาแต้มมาทาให้ บักต่อก็เลยตั้งชื่อหมาตัวนั้นว่า “บักแต้ม”
ทำไมอำเภอวังสามหมอ จึงได้ชื่อว่าวังสามหมอ
ในแผ่นดินสมัยนี้แดนดินถิ่นวังสามหมอยังเป็นป่ารกทึบ มีขุนเขา ลำห้วย มากมาย ยากที่จะหาผู้ใดมากล้ำกรายได้ จึงไม่มีผู้ใดรู้จัก จนกระทั่งหน่วยล่าจระเข้ของพระยาสุทัศน์ แห่งเมืองท่าขอนยาง มาพบเข้า
ขนมถ้วยบ้านย่า
ขนมถ้วยถือได้ว่าเป็นขนมที่หารับประทานได้ไม่ยากนัก เพราะเวลาเราเดินเข้าไปนั่งในร้านก๋วยเตี๋ยว มักจะเห็นขนมถ้วยสีขาวนวลถูกนำมาวางไว้อยู่บนโต๊ะ