ไตรลักษณ์
๏ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
มีสิ่งใดบ้างหนาที่แท้เที่ยง
มีสิ่งใดจีรังตั้งมั่นเพียง
ไม่เอนเอียง อมตะ เป็นนิรันดร์
๏ เมื่อร้อน-หนาว เศร้าใจก็เป็นทุกข์
อาจเป็นสุขชั่วครู่หฤหรรษ์
ธรรมชาติ ธรรมดา เป็นสำคัญ
มิอาจหมายมาดมั่นให้มันเป็น
๏ ตามใจเราหรือใครมิได้ถ้วน
แต่ละล้วน ทุกข์สุข ลำเค็ญเข็ญ
ธรรมชาติกำหนดกฎบำเพ็ญ
ที่มองเห็นคือสัจจริงสิ่งดำรง
๏ ย่อมเวียนว่ายตายเกิดอาจล้มเจ็บ
อาจหนาวเหน็บร้อนเร่าราวบอกบ่ง
กำลังกายถอยถดลดราลง
พลังใจจักยิ่งยงทวีคูณ
๏ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
กาลข้างหน้าฝ่าสู้สู่ดับสูญ
เพื่อหลุดพ้นไตรลักษณ์ปลักอาดูร
เพื่อผลพูนมรรคาพานิพพาน๚ะ๛
เดือนมาฆะ พ.ศ. ๒๕๖๒
อรรถรสในกวีนิพนธ์
บทกวีนิพนธ์เป็นงานวรรณกรรมที่ให้อรรถรส ด้วยวรรณศิลป์ ใช้ถ้อยคำพรรณาให้เห็นภาพ หรือ ให้เกิดจินตนาการ และเพื่อเสริมให้งานกวีนิพนธ์ได้ อรรถรสยิ่งขึ้น เราอาจต้องมีภาพประกอบบทกวีชิ้น นั้น ให้สามารถสื่อสารสู่ผู้เสพได้ง่ายขึ้น
คราวที่ผมเตรียมการจัดพิมพ์รวมบทกวีชุดลาย คำ #2 “เส้นทางคนหนทางควาย” สมุดข้าง หมอนของคนเดินดิน ในชุด 68 วงปีชีวิตสมคิด สิงสง 45 ปีคนกับควาย เมื่อปีที่แล้ว (2561) ผมอยากได้ ภาพเขียนลายเส้นฝีมือจิตรกรท่านหนึ่ง ทราบว่า ทำงานให้ไร่จิม ทอมป์สัน ผมจึงขอความอนุเคราะห์ จากคุณต้อง บุตรสีชา ผู้จัดการฯ ของที่นั่น ซึ่งได้รับ ความกรุณาด้วยดี แต่ไม่สำเร็จครับ ผมกับจิตรกร ท่านนั้นขาดการติดต่อกันไปโดยไม่ทราบสาเหตุ
ผมจึงแอบคาดคิดในใจว่าจะต้องลงมือทำภาพ เขียนประกอบบทกวีนิพนธ์ของตนเอง ด้วยตนเอง ให้จงได้ และนี่คือที่มาของ “เขียนคำ ลำนำภาพ” เวลานี้ผมจะต้องลงมือเขียนภาพสีน้ำทันทีทุกวันที่มี โอกาส ที่ทำงานของผมหรือ?
ไม่ที่บ้าน ก็คอกควายครับ
ภาพนี้ปรากฏตัวอยู่ที่ร้าน “คำหอม” สกลนคร ของคุณจิตติพร – ประสาท ตงศิริ
