คนกับกลอน
วรรณคดีและชีวิตสามัญ
คือคลังแห่งภาษา
ภาษาคืออาวุธสำหรับการดำรงชีวิต
การเลี้ยงชีพให้มีความสุข การดำรงชีวิตให้อยู่รอด (ในโลกที่แสนจะโหดร้าย) ต้องพึ่งพาภาษาอย่างมาก ขั้นต้นคือภาษาพูด
ห า ก เ งี ย บ งั น คื อ ร่ำ ล า ฉั น เ ข้ า ใ จ
หรืออาจเป็น ความผิดเพี้ยน ของความรัก
ที่เกิดจาก ซากหัก ของโขดหิน
ที่เกิดจาก หยดน้ำ ร่วงสู่ดิน
ที่เกิดจาก แหว่งวิ่น ของคืนวัน
อุรังคธาตุ – นิทานพเนจร : ที่จุดเริ่มต้นคือที่สุดท้าย – ตอนจบ
หลังกลับจากนมัสการพระธาตุหัวอก ฉันได้เริ่มเขียนบันทึกการพเนจรตามรอยบาทพระเจ้าเลียบโลกฉบับอีสาน เวลาล่วงผ่านจากฤดูร้อนครั้งนั้นบัดนี้มองผ่านหน้าต่างห้องช่อดอกคูนกลับมาบานอีกรอบแล้ว
