ในวันที่ฉันหลับตาฟังภาษาของนก

ตลอดเวลาทั้งวันจิบฝันเถิด
คฤหาสน์ดูโปร่งเปิดหลังคาเขียว
หอมกลิ่นเกสรแก้วมาแล้วเชียว
ลมหายใจใบเลี้ยงเดี่ยวยังงดงาม

ชิงช้าเครือเถาวัลย์เกาะพันต้น
โมบายแผ่บังฝนออกล้นหลาม
หยดหยาดอัญมณีที่แวมวาม
ลู่กิ่งก้านผ่านนิยามบ่งความรัก

คำต่อคำต่อคำ…จึงต่อคำ
วันไหนหากใจช้ำจงตั้งหลัก
เรื่องราวอาจผ่าวร้อนหากผ่อนพัก
เหนื่อยหนักซบบ่าแม่เหมือนแต่เดิม

กอดนี้หรือกี่อุ่นโดยทุนเก่า
ปลอบคลายให้หายเศร้ามาแต่เริ่ม
บนรวงรังครั้งเด็กน้อยที่คอยเติม
คอยซ่อมเสริมเส้นฟางระหว่างวัน

หากปีกกล้าขาแข็งด้วยแรงตัว
หากรู้สึกหม่นมัวและไหวหวั่น
จงคะนึงถึงแต่ “แม่” เท่านั้น
สู่รังฝันเถิดทุกมุมจะคุ้มภัย