ยามนั้นสางหลาง มือสวกซี้ กันว่าโสมม
มีแต่ กำกุมบาย ต่อนอาจมเปื้อน
ปานว่า บนหนนี้ ตาคนบ่เห็นฮุ่ง แท้นอ
หยาบหยา หนาหนืดทึ้ง หนังด้านด่างหมอง คักแล้ว
ใผมือ ยาวยาดยุ้ม หยุมแย่งแฝงฝัง
โลโภ แลโมหันธ์ มืดกมลมุมเม้า
จึ่งมือ บายของฮ้าง ของเหม็นมูตรเน่า
ดึกใส่ กันเกียกกุ้ม กุยฮ้ายฮ่างกาย
ใผก็ว่า ตนสะอาดอ้าง ยอยื่นมือมา
เด่ของขวัญ กำนัล หมั้นใจหลายล้น
แท้มือ เดียวกันนี้ คาวราคีกลิ่น
เกียกกั้ว โลหิตฮ้าย ฮึนฮู้ฮ่อมเห็น ทั่วแล้ว
สังมา หลายตายแท้ มือมารทรยุค
แปลงเป็น ปวงเทพอ้าง มาแก้ป่วงเข็ญ
แท้แม่น มือสาวได้ สางกินโกยกอบ
กระสันต์ หาห่วมหย้ำ บ่ทนท้องยึ่งผาย ลมแล้ว
สังบ่ แนวดับถิ้ม ซุมเด่มือหมาย มานอ
กำโฮบ หาเมืองพอ บ่มีเมืองพ้อ
ดูดั่ง ใจบุญให้ ทานะมัยจาคะ
แท้เซี่ยง ถงใหญ่ไว้ กำทื้นยัดทะนาน สูแล้ว!!
14 มกราคม 2562
ขอบคุณภาพจาก /https://pixabay.com/
