บทกวี

ช่างน่าอัศจรรย์ ! ภายใต้โครงครอบของสังคมศักดินาล้าหลัง ผืนแผ่นดินแห่งนี้ได้ให้กำเนิดบุตรหลานที่ดีเลิศ นักมนุษยภาพ จิตเอิบอาบประชาธิปไตย หัวใจสุภาพบุรุษนักประพันธ์ ผู้ถือปากกาเป็นอาวุธ “...ยิงกระสุนแห่งถ้อยคำและเหตุผล จนกว่าเราจะล้มลงและหมดกำลัง เรายิงเพื่อความถูกต้องชอบธรรม” นาม ~ กุหลาบ สายประดิษฐ์

ขอบพระคุณได้เกิดมาร่วมโลก พบแต่สุขสิ้นโศกทุกสถาน ทุกพื้นที่กิจกรรมกิจการ ทุกเนื้องานประทับแน่นทุกกิริยา

กราบขอบพระคุณคุณตาไพรัตน์ แย้มโกสุม ในวัย 80 ปีผู้อาวุโสแห่งเมืองปะหลาน - พยัฆคภูมิพิสัยสำหรับคำพร แด่...คณะชาวทางอีศาน และผู้อ่านทุกคน

แลตะลึงสะพรึงผวาภาพปรากฏ อกระทดระท้อหนอชีวิต อำนาจเงินเหรียญตราประกาศิต อำมหิตเกินมนุษย์สุดระอา

...ฟ้าหลังฝนฝนหลังฟ้าธรรมปรากฏ ไร้กะเกณฑ์กำหนดกฎฟ้าฝน ทั้งฝนฟ้าเปิดปลอบครอบจิตคน ต้องก้าวพ้นฝนฟ้าใต้ฝ่าตีน...

เมื่อต้องหันหน้ามางานไร่มัน ทุกคนแหงนหน้าดูฟ้า ภาวนาไม่ให้ฝนตก ไม่เช่นนั้นหัวมันจะเน่าเสีย

ฟ้าหมู่บ้านงดงามสีครามไสว ฤดูกาลบันดาลใจให้ใฝ่ฝัน พลังรากหญ้าดั่งของขวัญกำนัล อิ่มอุ่นสุขมีแบ่งปันนั้นมือเรา

๐ แด่เธอเยาวมิตร เมื่อเธอรักการคิดการอ่านเขียน เมื่อเธอมุ่งมั่นขยันร่ำเรียน อนาคตจักแปลงเปลี่ยนด้วยมือเธอ

"เว้าแล้วต้องเฮ็ด เฮ็ดให้สุดขุดให้ถึง ผิดหือถืกจั๋งว่ากัน สิ่งใดดีส่งเสริมมันขึ้น

คนเอ๋ยแถนเอ๋ยเป็นพยาน บ้านเมืองแหลกลาญฉิบหายแล้ว โรคห่าอาละวาดทุกย่านแนว ขบวนแถวราษฎรกร่อนทลาย

ที่ราบสูงดินแดนแคว้นอารยะ มีธรรมนูญชีวิตลิขิตไว้ แม่น้ำซีมูลโขงเชื่อมโยงใย สรรพสิ่งสืบสานโบราณมา

ขอผายมือต้อนรับกลับหมู่บ้าน ทุกทุกท่านขบวนแถวจากแนวหน้า กลับมาเถิดบาดแผลเพียงกายา มีหัวใจแกร่งกล้ามุ่งฝ่าฟัน

ปิดกรุงเทพฯเคอร์ฟิวประเทศไทย โรคห่าระบาดใหญ่ปีหกสาม โลกมนุษย์โควิดขวิดลุกลาม ศึกหนักกว่าสงครามมหันตภัย

ชีวิตคนนา เริ่มด้วยจ้างควายเหล็กมาไถ-คาดและมอบ ในอัตราไร่ละ 600 บาท

....ฟ้าหมู่บ้านงดงามสีครามไสว ....ฤดูกาลบันดาลใจให้ใฝ่ฝัน ....พลังรากหญ้าดั่งของขวัญกำนัล ....อิ่มอุ่นสุขมีแบ่งปันนั้นมือเรา