บทกวี

แก๊ว แก๊วโก่งคอร้อง เสียงกึกก้องกระพือบิน จ๊อก จ๊อกที่ได้ยิน เสียงกระจอกร้องสู้ตาย

สมัยโบราณ คนชอบร้องเพลงเกี่ยวกับธรรมชาติ หิมะและดอกไม้ ดวงจันทร์และสายลม กลุ่มหมอก ภูเขาและลำน้ำ

ดาวโลกเมื่อเริ่มวิวัฒน์จนเกิดวัฏจักรขึ้นเป็นธรรมดาธรรมชาตินั้น จะงดงาม สุกสกาว สว่างไสวในเวิ้งจักรวาลปานใด

ช่างน่าอัศจรรย์ ! ภายใต้โครงครอบของสังคมศักดินาล้าหลัง ผืนแผ่นดินแห่งนี้ได้ให้กำเนิดบุตรหลานที่ดีเลิศ นักมนุษยภาพ จิตเอิบอาบประชาธิปไตย หัวใจสุภาพบุรุษนักประพันธ์ ผู้ถือปากกาเป็นอาวุธ “...ยิงกระสุนแห่งถ้อยคำและเหตุผล จนกว่าเราจะล้มลงและหมดกำลัง เรายิงเพื่อความถูกต้องชอบธรรม” นาม ~ กุหลาบ สายประดิษฐ์

ขอบพระคุณได้เกิดมาร่วมโลก พบแต่สุขสิ้นโศกทุกสถาน ทุกพื้นที่กิจกรรมกิจการ ทุกเนื้องานประทับแน่นทุกกิริยา

กราบขอบพระคุณคุณตาไพรัตน์ แย้มโกสุม ในวัย 80 ปีผู้อาวุโสแห่งเมืองปะหลาน - พยัฆคภูมิพิสัยสำหรับคำพร แด่...คณะชาวทางอีศาน และผู้อ่านทุกคน

แลตะลึงสะพรึงผวาภาพปรากฏ อกระทดระท้อหนอชีวิต อำนาจเงินเหรียญตราประกาศิต อำมหิตเกินมนุษย์สุดระอา

...ฟ้าหลังฝนฝนหลังฟ้าธรรมปรากฏ ไร้กะเกณฑ์กำหนดกฎฟ้าฝน ทั้งฝนฟ้าเปิดปลอบครอบจิตคน ต้องก้าวพ้นฝนฟ้าใต้ฝ่าตีน...

เมื่อต้องหันหน้ามางานไร่มัน ทุกคนแหงนหน้าดูฟ้า ภาวนาไม่ให้ฝนตก ไม่เช่นนั้นหัวมันจะเน่าเสีย

ฟ้าหมู่บ้านงดงามสีครามไสว ฤดูกาลบันดาลใจให้ใฝ่ฝัน พลังรากหญ้าดั่งของขวัญกำนัล อิ่มอุ่นสุขมีแบ่งปันนั้นมือเรา

๐ แด่เธอเยาวมิตร เมื่อเธอรักการคิดการอ่านเขียน เมื่อเธอมุ่งมั่นขยันร่ำเรียน อนาคตจักแปลงเปลี่ยนด้วยมือเธอ

"เว้าแล้วต้องเฮ็ด เฮ็ดให้สุดขุดให้ถึง ผิดหือถืกจั๋งว่ากัน สิ่งใดดีส่งเสริมมันขึ้น

คนเอ๋ยแถนเอ๋ยเป็นพยาน บ้านเมืองแหลกลาญฉิบหายแล้ว โรคห่าอาละวาดทุกย่านแนว ขบวนแถวราษฎรกร่อนทลาย

ที่ราบสูงดินแดนแคว้นอารยะ มีธรรมนูญชีวิตลิขิตไว้ แม่น้ำซีมูลโขงเชื่อมโยงใย สรรพสิ่งสืบสานโบราณมา

ขอผายมือต้อนรับกลับหมู่บ้าน ทุกทุกท่านขบวนแถวจากแนวหน้า กลับมาเถิดบาดแผลเพียงกายา มีหัวใจแกร่งกล้ามุ่งฝ่าฟัน