บทกวี

นกเสรีสีรุ้ง บินลัดทุ่งโศกธารสู่พลาญฝัน ชื่นริ้วทองศรัทธาจากตาวัน ขณะดอกไม้ปันหวานละออง

ผญา: “เต่าหากินกุ้มปากเต่า แลนหากินกุ้มปากแลน” กาพย์: ตัวเต่าเดินหลังตุง กระดืบไต่ไปตามดิน ต้วมเตี้ยมให้ติฉิน ว่าหากินไม่ทันการ สัตว์อื่นสิตัดหน้า เต่าเชื่องช้าน่าสงสาร ที่แท้แม้เต่าคลาน ก็หาเคี้ยวคุ้มปากตน...

จ้วงกับไท แยกกันอยู่ ตั้งแต่ยุคราชวงศ์โจว (ก่อนขงจื๊อ) แล้ว จีนเรียกดินแดนที่จ้วงอยู่ว่า ซีโอว กับ ลั่วเยวี่ย สองชื่อ เรียกดินแดนที่อยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ลงมาของลั่วเยวี่ยว่า เยวี่ยชาง

เป็นที่ทราบชัดเจนมานานแล้วว่า คำประพันธ์ประเภทโคลงของลุ่มเจ้าพระยานั้นได้รับอิทธิพลต้นแบบมาจากล้านนาและล้านช้าง โดยเฉพาะล้านช้างนั้น มีโคลงภาษิตเก่าแก่ซุกซ่อนอยู่นมนาน เพื่อสอนสั่งเตือนสติลูกหลาน บัดนี้ขอขุดค้นมาเผยแผ่แก่หลานเหลนลูกเพื่อปลูกผญาอันไร้กาลเวลาและพรมแดน

๐ ช้างสารในไพรสัณฑ์ ได้พฤกษ์พันธุ์กำบังภัย เดินดั้นในดงใด โดยสวัสดิ์พิพัฒน์พร อยู่กินในถิ่นเถื่อน หลายปีเดือนไม่เคลื่อนคลอน จนแก่ใกล้ม้วยมรณ์ จึงเดือดร้อนด้วยโรคภัย ควานคว้าหาเทือกเถา คล้ายคนเรายามป่วยไข้ ยึดเอาเผ่าพงศ์ไว้ หวังอาศัยฝากชีวิน...

ที่ไหลลึกทั้งหมดในตัวผม คือ “อีสาน” คือภาพวาดของศิลปินที่ยากจนและเก็บตัว เขาชอบสีน้ำตาล สีเขียวและฟ้าอ่อน เขาลากพู่กันเป็นสีเขียวสี่มุม

ฝูงเขาสูญเสียความจริงใจให้กับความฉลาดจอมปลอม เขารู้มากขึ้น เอาเปรียบกันมากขึ้น ข่มขืน ชำเราโลกด้วยระบบวิทยาศาสตร์ ความฉลาดดิบ ๆ โลกร้อนเกินไป ไม่มีก้อนน้ำแข็งพอในหม้อน้ำร้อนขนาดใหญ่. เราย่นเวลาในบทสุดท้ายของมนุษยชาติเร็วเกินไปด้วยวัตถุเหลือคณานับ ดับแดน เกิดอันเป็นธรรมชาตินิรันดร เป็นตอนอวสานในฝูงสัตว์ทดลองของพระเจ้า.

สองมือพือพ่างอ้าง            ทางต่ำตามศิลป์ อวดองค์ลงลายมัด    หมี่ไหมมวลล้วน ดีคนด้าม                            งามหลายคนละต่ง จินตนาการเลิกล้ำ              เห็นแล้วเล่าสะออน

“ชาติที่เกวียนแปลงแล้วดูงามทุกสิ่งจริงแล้วงัวหม่อมพระนางบ่เทียมแก่ให้สะเทิ้นค้างอยู่เอง ดอกนา”โบราณ

๑๑. เป็นศิษย์หาให้ครูเห็นชอบ ให้ประกอบคุณไว้ห้าอัน อย่าดื้อดันนอนหลังตื่นก่อน อุปฐากอย่าผ่อนเพียรทำ อย่าเถียงคำครูบาสอนง่าย อย่าเบี่ยงบ่ายหลบหลีกการงาน พระอาจารย์สอนธรรมให้ฮู่ อดสาสู้ใจน้อมหมั่นเพียร

หยดหยาดเข้มข้นนั้น ไหลหลั่งลงมาจากใบหน้าฉัน สีแดงไม่ต่างจากสีแดงของแถบสีขาวแดง ของสัญญาณห้ามจอดที่ทาไว้ขอบฟุตปาธ ตรงที่หน้าฉันถูกกระแทกอย่างแรง

ในห้วงทะเลน้ำนมของฝูงอสุจิ ก่อนปฏิสนธิมาเป็นสัตว์ทดลองของพระเจ้า ซาตานได้พุ่งชนักโลภจริต ติดหลังมาทุกตัวตน

“จึงความจนก็งาม…แค่ความพอ” กวี และจะยังคงยิ้มอย่างอิ่มหวังในเรือนรังแห่งสุขอย่างทุกหนแม้รู้โลกเคลื่อนเวียนและเปลี่ยนวนจึงความจนก็งามแค่ความพอ ไม่เคยบอกหรอกว่าจะคว้าดาวแค่รู้ร้อนรู้หนาวไว้ก้าวต่อ...Read More