ลานข่วงกวี : ผ้าไหมหนองปลาหมอ, บ้านเกิดเมืองนอน
สองมือพือพ่างอ้าง
ทางต่ำตามศิลป์
อวดองค์ลงลายมัด
หมี่ไหมมวลล้วน
ดีคนด้าม
งามหลายคนละต่ง
จินตนาการเลิกล้ำ
เห็นแล้วเล่าสะออน
คำโตงโตย ทางอีศาน 74
“ชาติที่เกวียนแปลงแล้วดูงามทุกสิ่งจริงแล้วงัวหม่อมพระนางบ่เทียมแก่ให้สะเทิ้นค้างอยู่เอง ดอกนา”โบราณ
โอ้…อั ป ส ร า
นางอัปสราเธอคือสาวชาวฟ้าชาวสวรรค์บนฟากฟ้าคู่ครองผองคนธรรพ์มนุษย์ปั้นสรรสร้างเธองามนัก
บทร้อยกรองของพระอุบาลีคุณูปมาจารย์ ๑๑-๑๓
๑๑. เป็นศิษย์หาให้ครูเห็นชอบ
ให้ประกอบคุณไว้ห้าอัน
อย่าดื้อดันนอนหลังตื่นก่อน
อุปฐากอย่าผ่อนเพียรทำ
อย่าเถียงคำครูบาสอนง่าย
อย่าเบี่ยงบ่ายหลบหลีกการงาน
พระอาจารย์สอนธรรมให้ฮู่
อดสาสู้ใจน้อมหมั่นเพียร
ศรัทธาประชาชน
บทกวีลงพิมพ์ใน"เนชั่นสุดสัปดาห์" ฉบับวันที่ 3 เมษายน 2558ศ รั ท ธ า ป ร ะ ช า ช นรำลึก 110 ปี กุหลาบ สายประดิษฐ์ - "ศรีบูรพา"(31 มีนาคม 2448 - 16 มิถุนายน 2517)
ฝูงซอมบี้ ฟุตปาธ ชะตากรรม
หยดหยาดเข้มข้นนั้น
ไหลหลั่งลงมาจากใบหน้าฉัน
สีแดงไม่ต่างจากสีแดงของแถบสีขาวแดง
ของสัญญาณห้ามจอดที่ทาไว้ขอบฟุตปาธ
ตรงที่หน้าฉันถูกกระแทกอย่างแรง
กำเนิดสัตว์ทดลอง
ในห้วงทะเลน้ำนมของฝูงอสุจิ
ก่อนปฏิสนธิมาเป็นสัตว์ทดลองของพระเจ้า
ซาตานได้พุ่งชนักโลภจริต
ติดหลังมาทุกตัวตน
“จึงความจนก็งาม…แค่ความพอ”
“จึงความจนก็งาม…แค่ความพอ” กวี และจะยังคงยิ้มอย่างอิ่มหวังในเรือนรังแห่งสุขอย่างทุกหนแม้รู้โลกเคลื่อนเวียนและเปลี่ยนวนจึงความจนก็งามแค่ความพอ ไม่เคยบอกหรอกว่าจะคว้าดาวแค่รู้ร้อนรู้หนาวไว้ก้าวต่อ...Read More
ภาพที่วาดไม่เสร็จ
ภาพของข้า, ทาสีดำทับท้องฟ้า ทับทะเลเหมือนคาดตา, ให้หลับใหล
ตัดเส้นขอบฟ้า, กรีดเส้นขอบน้ำ ให้ความมืดร่ายรำ, ไปตามใจ ทาสีดำทับทุ่งนา, ท้องถนน ทับหมู่บ้าน, ตำบล, ทับต้นไม้ ทับอำเภอ, ทับเมือง, ทับประเทศ ทับไปทั่ว อาณาเขต, ทุกเคลื่อนไหว ไม่มีสีแสงให้แรงเงา ความมืดเล่าความเขลา, ให้เข้าใจ
ในวันที่ฉันหลับตาฟังภาษาของนก
ตลอดเวลาทั้งวันจิบฝันเถิด
คฤหาสน์ดูโปร่งเปิดหลังคาเขียว
หอมกลิ่นเกสรแก้วมาแล้วเชียว
ลมหายใจใบเลี้ยงเดี่ยวยังงดงาม
ห า ก เ งี ย บ งั น คื อ ร่ำ ล า ฉั น เ ข้ า ใ จ
หรืออาจเป็น ความผิดเพี้ยน ของความรัก
ที่เกิดจาก ซากหัก ของโขดหิน
ที่เกิดจาก หยดน้ำ ร่วงสู่ดิน
ที่เกิดจาก แหว่งวิ่น ของคืนวัน
เถ้ากระดูกที่หายไป ของหญิงชราร้อยหนึ่งปี
ผ่านร้อยหนึ่งปีของหญิงชรา
ณ ชายฝั่งทะเลอ่าวทองคำ
ชั่วชีวิตต่อบุญประเพณีแห่งโพธิญาณ
คลอหยาดเหงื่อหลั่งลงอาบร่าง ชโลมเลี้ยงการเติบโตของลูกทั้งสิบสอง
เกาะในฝัน
เราสิบคนจากโรงแรมที่พักริมทะเล เช่าเรือประมงชาวบ้านไปสู่เกาะที่มองเห็นแต่ไกล เราเคยไปเที่ยวกันนานแล้ว. ถึงเกาะเราหาที่พักเป็นเพิงเก่า ๆ ของชาวบ้านดั้งเดิม. มีชาวบ้านเหลืออยู่ที่นี่ไม่กี่คน ร้านอาหารเลิกไปแล้ว.
เราต้องกินมะพร้าวแก้หิว น้ำจืดมีจำกัด. ชาวบ้านเล่าว่าเป็นเกาะร้างมานานแล้ว เพราะเกิดพายุใหญ่คนตายเกือบหมด ไม่มีคนมาเที่ยวอีกเลย.
วีรกรรมวันอภิวัฒน์ฯ
ย่ำรุ่งเพลานี้
แสงเสรีประชาธิปไตย
สาดส่องด้าวแดนไทย
สดไสวสว่างเรือง