บทกวี

...ฟ้าหลังฝนฝนหลังฟ้าธรรมปรากฏ ไร้กะเกณฑ์กำหนดกฎฟ้าฝน ทั้งฝนฟ้าเปิดปลอบครอบจิตคน ต้องก้าวพ้นฝนฟ้าใต้ฝ่าตีน...

เมื่อต้องหันหน้ามางานไร่มัน ทุกคนแหงนหน้าดูฟ้า ภาวนาไม่ให้ฝนตก ไม่เช่นนั้นหัวมันจะเน่าเสีย

ฟ้าหมู่บ้านงดงามสีครามไสว ฤดูกาลบันดาลใจให้ใฝ่ฝัน พลังรากหญ้าดั่งของขวัญกำนัล อิ่มอุ่นสุขมีแบ่งปันนั้นมือเรา

๐ แด่เธอเยาวมิตร เมื่อเธอรักการคิดการอ่านเขียน เมื่อเธอมุ่งมั่นขยันร่ำเรียน อนาคตจักแปลงเปลี่ยนด้วยมือเธอ

"เว้าแล้วต้องเฮ็ด เฮ็ดให้สุดขุดให้ถึง ผิดหือถืกจั๋งว่ากัน สิ่งใดดีส่งเสริมมันขึ้น

คนเอ๋ยแถนเอ๋ยเป็นพยาน บ้านเมืองแหลกลาญฉิบหายแล้ว โรคห่าอาละวาดทุกย่านแนว ขบวนแถวราษฎรกร่อนทลาย

ที่ราบสูงดินแดนแคว้นอารยะ มีธรรมนูญชีวิตลิขิตไว้ แม่น้ำซีมูลโขงเชื่อมโยงใย สรรพสิ่งสืบสานโบราณมา

ขอผายมือต้อนรับกลับหมู่บ้าน ทุกทุกท่านขบวนแถวจากแนวหน้า กลับมาเถิดบาดแผลเพียงกายา มีหัวใจแกร่งกล้ามุ่งฝ่าฟัน

ปิดกรุงเทพฯเคอร์ฟิวประเทศไทย โรคห่าระบาดใหญ่ปีหกสาม โลกมนุษย์โควิดขวิดลุกลาม ศึกหนักกว่าสงครามมหันตภัย

ชีวิตคนนา เริ่มด้วยจ้างควายเหล็กมาไถ-คาดและมอบ ในอัตราไร่ละ 600 บาท

....ฟ้าหมู่บ้านงดงามสีครามไสว ....ฤดูกาลบันดาลใจให้ใฝ่ฝัน ....พลังรากหญ้าดั่งของขวัญกำนัล ....อิ่มอุ่นสุขมีแบ่งปันนั้นมือเรา

ในภาวะวิกฤติโควิด ผู้คนเดินทางสัญจรไปมาน้อยลง แต่ยานยนต์บรรทุกสินค้าทุกชนิด กลับเพิ่มมากขึ้น มากขึ้นทั้งน้ำหนักและความเร็ว

มอบธงแล้วต้องจ้วงเหล้าจากไหใหญ่ เหล้านี้ต้มด้วยใจรสเข้มข้น ยกจอกแรกถวายแถนเบื้องบน สาดจอกสองบูชาบรรพชนคนสร้างไท ตำจอกสามกับมวลมิตรสหาย กินดื่มให้ชุ่มใจกายเพื่องานใหญ่ อิ่มหนำแล้วเราออกเคลื่อนขบวนไกล ไปเฮาไปไปแปงสร้างทางอีศาน... ไปเฮาไปไปแปงสร้างประเทศไทย...

น้องเอยน้องเพียงฟังเสียงจากหัวใจพี่ หวาดไหวฤดีอ่อนล้าทรมาน พี่จากนามาห่างไกลนิวาสถาน สุดเส้นแล้วต้องซมซานกลับคืนพื้นถิ่นเฮา

ดอกแดดแสงแสดแผดผ่าว ดอกคูนเหลืองพราวพูนฟ้า ดอกเห็ดผ่องพ้นดินมา เมษาสงกรานต์บ้านเฮา