บทกวี

“ให้พี่น้องป้องปาย ซำบายดี ทุกผู่ทุกคน” ( 10 ) จันทรสมบูรณ์อาดูรโลก เยี่ยมหน้ามาซับโศกทุกข์หนักหนา ปิ่นมณีศิวะทรงเมตตา มรรตัยชน*ยิ้มเต็มหน้าคืนฟ้างาม. *มนุษย์ผู้เกิดมาแล้วต้องตาย (ขอบคุณเจ้าของภาพประกอบ)

ปิดกรุงเทพฯเคอร์ฟิวประเทศไทย โรคห่าระบาดใหญ่ปีหกสาม โลกมนุษย์โควิดขวิดลุกลาม ศึกหนักกว่าสงครามมหันตภัย ผู้นำจิตวิญญาณการ’แตกบ้าน’ ออกมาขานกวักมืออยู่ไหวไหว “กลับมาเถิดกลับบ้านดินแดนไกล หมู่บ้านไม่ไร้ญาติขาดพี่น้อง สมบูรณ์ด้วยปูปลามีผักหญ้า อาหารป่ามากมายได้สนอง อาทิตย์จันทร์ดวงดาวเราครอบครอง เทือกภูสูงห้วยหนองก็ของเรา”

ข่าวเผยแพร่หน้าจอทอระทัด บนมือถือก็สะพัดชัดแย่แล้ว กฎปลาใหญ่กินปลาน้อยตลอดแนว คนเล็ก ๆ จอดไม่แจวอีกต่อไป

น้องเอยน้องเพียงฟังเสียงจากหัวใจพี่ หวาดไหวฤดีอ่อนล้าทรมาน พี่จากนามาห่างไกลนิวาสถาน สุดเส้นแล้วต้องซมซานกลับคืนผืนถิ่นเฮา

นกอินทรีกระหยับปีกฉีกเวหน สัตว์ทุกตนตื่นตระหนกทั้งเล็กใหญ่ ลุ้นระทึกเต้นตึกตักตรงหัวใจ เร่งสัญชาตญาณไพรไหวสั่นรัว